Wat een geluk hebben wij toch eigenlijk.. + Sterkte Dylano

Toen Nina net geboren was, waren er 2 kindjes hier op bb die jullie steun nodig hadden en waarmee het echt heel slecht ging (misschien wel meer kindjes maar 2 waarvan jullie het wisten)..
Er werden blogs geschreven, ik kreeg honderden reacties op mijn blogs over Nina, ik kreeg kaartjes in de bus, heb kleertjes gekregen via de post enz..
Nina was namelijk 1 van die kindjes, en het had niet veel gescheeld of ze was er bijna niet meer geweest.
Wat ben ik blij geweest dat wij zo dichtbij het Radboud wonen, 1 van de 2 ziekenhuizen waar ze Nina konden redden.

Wat ben ik blij dat dokter De Boode ( http://www.umcn.nl/Research/Departments/intensive%20care/Pages/deBoode.aspx ) bestaat, dat hij (samen met het fantastische team verpleging van de NICU) het leven van Nina heeft kunnen redden, met een machine die maar in 2 ziekenhuizen in Nederland staat..

Deze man heeft ons erdoorheen gesleept, hij wilde altijd met ons praten als wij daar behoefde aan hadden, kwam dagelijks naar ons toe om de stand van zaken met ons te bespreken. En wat een aardige man!! Niet zo'n strenge dokter, maar gewoon een supervent waar je JIJ tegen kunt zeggen en waar je normaal mee om kunt gaan. En vooral een man die ALTIJD eerlijk tegen me is geweest, soms zelfs wat negatiever dan nodig was, zodat we niet teveel verwachtingen kregen en het alleen maar mee kon vallen.
Wat ben ik blij dat hij er was, en zijn vak zo goed verstaat!

Ik wil hem sowieso nog iets geven bij de nacontrole, als iemand een idee heeft wat leuk zou zijn, geef de tip maar!

Maar met het andere kindje, Dylano, waar jullie toen tegelijkertijd kaarsjes voor brandden, gaat het niet zo goed.
Waar ik nu een gezonde dochter in bed heb liggen, zit mama Nelly met haar zoon in het ziekenhuis.. Heeft mama Nelly nog steeds de stress van die plaats waar je liever niet komt, maar waarvan je ook zo enorm blij bent dat je er wel altijd terecht kunt.
Want wat een verschrikkelijke plek is dat om te moeten zijn, en wat wil je er graag niet hoeven zijn.. En daarom wil ik natuurlijk Dylano veel beterschap wensen, maar vooral zijn mama. Die nu al al die maanden moet vechten voor haar zoon. Die ziekenhuis in, ziekenhuis uit loopt.

Ik weet het, je doet het 'gewoon' want het is niet anders.. Maar toch, Respect!

XxX