It`s just to much!
Zo, daar zijn jullie lekker mee: Eerst laat ik tijden niets van me horen, en dan duik ik uit het niets weer op en het enige dat ik kan is: KLAGEN! Dus wie daar geen zin in heeft, ik waarschuw je maar één keer...
Je kunt nu nog terug! (maar ik beloof ook beterschap in de vorm van een verrassing aan het einde van dit berichtje...)
Op 9 november is mijn heerlijke zoon Izzy geboren. Een beul van een kerel, die ons tot nu toe niets dan plezier heeft gebracht. Hij lacht de hele dag door, vindt iedereen aardig, slaapt overal, heeft een lekker bekkie... Nos problemos zou je zo zeggen. Geen vuiltje aan de lucht....
Na mijn zwangerschapsverlof ging ik weer aan de slag. Ik heb een eigen bedrijf en had daarom voor mijn verlof begon een klus geregeld. Zodoende kon ik met een gerust hart genieten van de 3 maanden samen met Izzy. Maar toen ik weer aan de slag moest bleek dat de recessie er om mij heen flink in had gehakt, met als consequentie:de klus die ik geregeld had ging niet door. Ineens zat ik zonder werk, en aangezien manlief en ik nog wat schulden uit het verleden aan onze broeken hebben hangen leverde dat een redelijk penibele (lees: klote-)situatie op. Zeker gezien het feit dat ik de 'grootverdiener' in huis ben...
Om die reden besloot ik te gaan solliciteren. Met deze onzekerheid kon ik toch zeker geen kind grootbrengen? En ja, ik weet ook wel dat 'ik' en 'werken voor een baas' niet heel erg goed samengaan, maar Izzy gaat boven alles. Ik voelde een ontzettend grote verantwoordelijkheid, heb als een debiel naar werk gezocht en eigenlijk binnen no-time gevonden. Drie dagen per week, mooie HBO functie in de zorg, prima salaris. Goed geregeld! Daarbij bleek, toen ik eenmaal aan de slag was, dat ik het ook nog eens écht leuk werk vond.
Maar toen:
Mijn eigen bedrijf bestaat nog steeds en ineens diende zich een klus aan. Een grote klus, maar voor een periode van een maand of 2 hooguit. Lekker verdienen, en zeker met die schulden in het achterhoofd was dat voor mij de moeite waard om Ja tegen te zeggen. Oké, dat betekende 2 maanden lang een uur of 50/55 per week werken, maar 'it's all for Izzy'!
Inmiddels loopt de klus en die gaat heel goed. Zo goed dat ik er zelfs veel langer werk aan zal hebben.
Maar jezus, lieve meiden, ik zie mijn zoon misschien 1 uurtje per dag! Ik mis hem, ik voel me een vreselijke moeder... En ook al probeer ik mezelf steeds streng toe te spreken en me wijs te maken dat ik dit doe voor zijn toekomst, dat hij toch bijna altijd bij papa is en dat ik er nu voor zorg dat ik later misschien juist méér bij hem kan zijn, toch scheurt het mijn hart uit elkaar.
Ik wil niet missen dat hij gaat zitten, gaat kruipen, gaat lopen. Ik wil niet dat hij mij ziet als één of andere crecheleidster die af en toe eens in zicht komt. Als een voorbijganger. Dat hij zometeen éénkenniger wordt en dan in papa's armen gaat huilen als hij mama ziet. Echt, ik zou kapot gaan van binnen!
En wat het er allemaal even niet veel eenvoudiger op maakt, maar wat wel helemaal geweldig is.....
Ik ben weer zwanger!!!
Ja!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Snel he?! En leuk en fijn en spannend weer!!
Maar dat maakt me ook nog eens tot een extra emotioneel overgevoelig wrak....grrrrmmmbbllll......
Iemand herkenning? Of medelijden?? Tips?? Iets??
(Jezus, dat klinkt echt vreselijk wanhopig;o)
Dikke oververmoeide wanhoopskus,
Kris
reacties (0)