Bevallingsverhaal van Kris

Nou dames, op veler verzoek, daar komt' ie dan! ;)

In de nacht van vrijdag 7 november op zaterdag 8 november
werd ik ineens hartstikke ziek...De hele nacht heb ik niets anders gedaan dan
met mijn dikke buik afwisselend boven de w.c. of een emmer gehangen. Nadat ik
mezelf volledig leeg had gespuugd volgde ook nog een gezellige dosis diarree om
de boel compleet te maken. Wat voelde ik me beroerd! Ik had al anderhalve week
zitten smeken om weeen, maar op zaterdag zuchtte ik dodelijk vermoeid tegen
manlief: "Als het vandaag in elk geval maar NIET komt!". En zoals het een goed
kind betaamd deed onze Izzy precies het tegenovergestelde.....

Ik had op zaterdag dus alleen maar voor pampus gelegen en
met moeite 3 beschuitjes en een kop bouillon weggewerkt, maar het lukte ook
niet om op tijd te gaan slapen. Toen ik om kwart voor 1 's nachts eindelijk mijn bed in
kroop voelde ik wat nattigheid. 'T Zou wel niks zijn, dacht ik, want eerder had
ik ook al eens wat gedruppeld...maar ineens voelde ik dat er meer aankwam en ik
sprong naast het bed. En ja hoor: mijn vliezen waren gebroken! Ondanks de
ziekheid en vermoeidheid sprong ik een gat in de lucht: eindelijk, het ging
beginnen!! Ivar ging gelijk Senna (onze hond) wegbrengen, en ik adviseerde hem
om daarna lekker verder te slapen, want het kon tenslotte nog tijden duren voor
de weeen echt zouden beginnen. Ik was zelf natuurlijk veel te hyper om te
kunnen slapen en ben maar een boekje gaan lezen. Om 1.18 begon 1 van mijn
katten heel raar te miauwen en tegelijkertijd voelde ik een raar soort kramp
van mijn rug via onder naar mijn baarmoeder trekken...Hmmmm....zou dit er 1 zijn?

Iedereen zegt altijd; als je een wee krijgt, dan weet je
direct dat het een wee is. Nou, niks daarvan, ik had echt geen idee! Maar toen
om 1.26, 1.37 en 1.46 steeds hetzelfde gevoel terugkwam wist ik: This is it! Ivar
was ondertussen weer lekker gaan slapen en ik nam me voor het zo lang mogelijk
vol te houden zonder de verloskundige te bellen. Ze had me gewaarschuwd: in elk
geval 2 uur lang om de 4 minuten een wee die minstens 1 minuut aanhoudt. Maar,
had ik me bedacht, hoe langer ik wacht, hoe meer ontsluiting, en dus hoe groter
de opluchting en de kracht om verder te gaan...

Het ging allemaal razendsnel in het begin! Vanaf 10 voor
3 kwamen de weeen om de 4 minuten...en vanaf 4 uur volgden ze elkaar al sneller
op. Vanaf 5 uur kwamen de weeen al om de 1,5 minuut. Ik wist zeker: dit wordt
een razendsnelle bevalling....En ik maakte Ivar wakker zodat we de
verloskundige konden gaan bellen.

Om 6 uur kwam de verloskundige langs om te checken hoe
het ging, en op dat moment had ik zo’n 2.5 cm ontsluiting. Dat viel me eerlijk
gezegd gewoon een beetje tegen, zeker met het tempo waarop de weeen elkaar
opvolgde. Maar oke, kan gebeuren, niks aan de hand....

Behalve toen de verloskundige besloot mijn temperatuur op
te meten omdat ze me wat warm vond. Shit: koorts! Enorm balen, want we moesten
richting het ziekenhuis terwijl ik zo graag thuis wilde bevallen. In het
ziekenhuis aangekomen bleek het met de kleine hartstikke goed te gaan en mijn
koorts was al gezakt, we mochten dus weer terug naar huis! Daar aangekomen
namen de weeen weer in hevigheid toe, ik moest weer flink aan de slag en heb
vanaf dat moment alles onder de douche opgevangen. De verloskundige beloofde
rond 1 uur weer terug te zijn. Ze was er zelfs al om een uur of 12, en ik bleek
zo'n 5 centimeter ontsluiting te hebben. Oke, dit ging de goede kant op, mijn
temperatuur was nog steeds in orde en ik mocht van de verloskundige verder gaan
in bad. Dat wilde ik al de hele tijd zo graag! Heerlijk om te kunnen gaan
liggen in dat water! De weeen namen in hevigheid toe en in volledige
concentratie heb ik de 3 uur daarop doorgebracht samen met Ivar, die echt de
meest geweldige man ter wereld is. Hij heeft me zo ontzettend gesteund en
vooral: niets gedaan zonder mijn toestemming, en alles wat hij wilde doen eerst
aan me gevraagd: Ideaal!!

Maar toen de verloskundige terugkwam en me weer checkte,
het zal een uur of 3 's middags zijn geweest, bleek ik in die 3 uur, met fikse
weeen om de minuut (die toch wel zo heftig waren dat ik tegen Ivar heb
gekreund: "Dat grote gezin kan je vergeten! Adopteren, pleegkinderen, allemaal
prima: maar dit doe ik NOOIT meer!"), welgeteld een halve centimeter te zijn
opgeschoten. Ik was inmiddels totaal uitgeput (had natuurlijk al een nacht gemist
en heel slecht gegeten), en op dat moment de wanhoop nabij...Izzy had zich
gedraaid en lag verkeerd voor de opening, de weeen leken niet effectief genoeg,
mijn baarmoedermond verweekte niet goed....en ik was kapot! (ook al wilde ik
dat natuurlijk helemaal niet toegeven...)

De verloskundige besloot: we moeten naar het ziekenhuis.
Die lieverd was gelukkig zo aardig om me heel indringend aan te kijken, en me
te vertellen dat het niet aan mij lag, dat ik het supergoed deed, maar dat ik
gewoon even pech had met de omstandigheden.

Dus: de auto in, en ik kan je vertellen: hevige weeen
opvangen in een auto richting het ziekenhuis,
in de drukte van centrum Den Haag, en dat voor de tweede keer: Niet Leuk. In het ziekenhuis werd ik op vanalles
aangesloten, daar was ik niet blij mee (blijf uit mijn doos, het doet pijn
daar!!!!!), maar Ivar wel: die kon nu via de monitor precies zien wanneer er
een wee kwam en hoe hevig die was. Op die manier zag hij de wee al aankomen
voor ik hem volledig voelde en dat was heel fijn voor hem....minder fijn vond
hij het (en ik trouwens ook)
dat die weeen steeds sneller op elkaar volgden maar vooral: heeeeeeel heftig
werden! Gelukkig heb ik een infuus gekregen met pijnstilling en slaapmiddel. Op
die manier kon ik steeds tussen de weeen door wegzakken, even slapen...dat was
heerlijk! Ik was inmiddels via het infuus aan de wee-opwekkers en die werden
dus steeds verder opgevoerd (het laatste stuk voor volledige ontsluiting is
gewoon niet te doen, ik zeg het je, niet te doen!!;-). De baarmoedermond wilde
alleen nog steeds niet volledig verweken en met 9 centimeter ontsluiting hebben
ze het dan ook met de hand 'een handje geholpen'. En toen: persen maar! Wat is
dat dan een mega-opluchting zeg! De oerkracht die in me loskwam was
onbeschrijfelijk, fantastisch...ik perste zo'n 4 keer per wee en in 10 minuten, om
19.37 op zondag 9 november 2008
was hij er dan: Izzy!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

"Mijn kindje, dat is mijn kindje, mijn kindje..."

Alle cliches zijn zo waar....

En nu, 14 dagen na zijn geboorte, lijkt de pijn zo ver
weg, ik kan me eigenlijk niet eens meer herinneren hoe het voelde. Ik kan me
alleen het overweldigende gevoel herinneren van het mogen gaan persen, en het
onbeschrijflijke heerlijke liefdevolle oergevoel van je kindje dat op je buik
wordt gelegd....

Izzy James Keuren is een prachtig en heerlijk ventje dat
het me zo makkelijk maakt....en dat bevallen, achteraf gezien dan he...: Totaal
De Moeite Waard!

Veel liefs

Kris