Mijn hart is gebroken.
Gister was ik volop aan het genieten van het feit dat ik de 11 weken heb aangetikt.
We waren zo gelukkig, na een jaar eindelijk een klein mensje. Wat stond ons nog in de weg?
Samen met mijn vriend en onze hond verheugde ik me op de komende tijd.
Totdat gisteravond om 22.30 uur mijn wereld heel even stilstond. Onze lieve hond was al een tijdje niet zo lekker.
Een beetje aan het sukkelen maar niks ernstigs. Totdat gister zijn buik opzette en hij niet meer wilde eten of slapen.
Na wat twijfel hebben we toch het spoednummer van de dierenarts gebeld. We mochten meteen langskomen.
Ik twijfelde nog even of ik wel mee zou gaan. Iets in me gaf aan dat ik niet thuis kon blijven.
Vrijwel direct werd duidelijk dat we onze beste vriend niet meer mee naar huis zouden nemen. Zijn hart was op en er zat al vocht in zijn buik.
Volgens de dierenarts zou hij hoe dan ook komen te overlijden in de komende dagen. Mijn vriend werd meteen zakelijk en ik zakte door de grond.
Dit was niet het plan. Hij zou ook de beste vriend van ons kindje worden.
Uiteindelijk hebben we lang geknuffeld en afscheid genomen en is hij rustig ingeslapen.
Terwijl ik dit typ voel ik mijn hart breken.
Het is nog geen 24 uur geleden dat ik hem vasthield maar ik mis hem nu al.
Vanavond hebben we onze termijnecho. Ik hoop dat alles goed is en deze situatie niet te veel invloed heeft op het kindje.
Ik vind het zo spannend want ik weet niet wat ik zou doen met nog meer slecht nieuws.
reacties (0)