Grote mensen
Regelmatig verbaas ik me over grote mensen.
Afgelopen week: ik loop naar het plaatselijke winkelcentrum en mijn 2-jarige dochter huppelt vrolijk voor me uit. Ik check heel even op mijn telefoon of ik geen berichten heb gemist en een ouder echtpaar dat net langs loopt, kijkt me afkeurend aan. De man bromt tegen de vrouw over hoe die slechte moeder met haar telefoon aan het spelen is en niet op haar kind aan het letten is. Enigszins geschrokken stop ik mijn telefoon weer weg.
In de supermarkt sta ik in de rij en krijg ik een sneer van een tienermeisje dat ik niet snel genoeg het plankje op de band leg. Stel je voor dat zij mijn boodschappen zou moeten betalen! Een andere vrouw houdt een heel betoog tegen de cassiere over het feit dat in de folder de Duo Penotti in de aanbieding was en dat er nu te veel berekend zou zijn. Achter haar beginnen de mensen te zuchten en te steunen en een man roept geërgerd: "doe eens even normaal!"
Wachtend op de trein word ik weggeduwd zodat anderen eerder kunnen instappen. Wachten tot mensen zijn uitgestapt is er zeker niet bij. Opstaan voor ouderen en zwangeren gebeurt ook al lang niet meer. Overal klinkt gemopper en geklaag. Mensen hebben helemaal geen geduld meer voor elkaar en veroordelen zo snel. Ik word er een beetje verdrietig van. Mijn kinderen moeten opgroeien in deze wereld. Kunnen de mensen niet een beetje aardiger zijn voor elkaar? Een glimlach of een vriendelijk woord kan zoveel verschil maken en kost zo weinig moeite. Misschien ben ik nu te veel een idealist, een dromer, of een emodoos. Maar als ik de armen van mijn zoon om mijn nek voel en een dikke natte zoen krijg van mijn dochter, dan koester ik mijn geluk en hoop ik van harte dat ze hun hartelijkheid, hun vriendelijkheid en hun openheid zo lang mogelijk vasthouden. Lieve kleintjes van me, wacht nog maar even met groot worden!
reacties (0)