Depressieve gevoelens en zwanger

Ahh, wat verdrietig. Ik zou dit aangeven bij je verloskundige en vragen of je hulp kunt krijgen. Dat is heel sterk om te doen, want dat is goed voor jouzelf en voor je kindje.

Verder zou ik, hoe moeilijk ook, al je gevoelens in ieder geval proberen te accepteren. Ga maar na: eerst kost het moeite om zwanger te worden en nu is je lieve moeder ziek. Dat is gewoon heftig en je voelt dat! Je bent een mens die vanalles doormaakt en ook nog dealt met zwangerschapshormonen -onderschat dat niet-. Alles voelt dan 5 keer zo intens (vond ik) en heel je gedachte is gericht op de toekomst omdat dat je kindje komt. Maar nu weet je niet hoe het in de toekomst met je moeder is… dus je kunt je niet zorgeloos verheugen op je roze wolk. Maar die gevoelens, zijn wel een deel van wie jij nu bent: een persoon die oneindig om haar moeder geeft en oneindig om haar kindje geeft. En dat wegnemen met een pilletje is misschien een oplossing voor nu, maar is wel een kunstmatige oplossing. Wat als je gevoelens er gewoon mogen zijn? Wat als je ruimte maakt voor wat je voelt. ‘En nu ga ik gewoon even een uur op bed liggen depri zijn!’ En daarna ga ik een uur me verheugen op de baby door naar de babywinkel te gaan om baby kleertjes uit te zoeken…

Is heeeeeeeeeeeeeelllll makkelijk gezegd. Maar wat ik eigenlijk wil zeggen: wees lief voor jezelf! Hoeveel pijn je gevoelens ook doen, probeer ze niet weg te stoppen of probeer niet te denken: ik moet alleen maar blij zijn om mijn zwangerschap. Maak ruimte voor je blije gevoelens en voor je verdriet! En heel veel sterkte en heel veel geluk.

Wat naar om met zulke zaken te moeten dealen nu je zwanger bent.

Ik sluit me aan bij degene die zeggen niet meteen aan medicijnen te denken.

Iets over de helft van mijn eerste zwangerschap kreeg mijn man kanker en een week of 8 was onduidelijk of het een goed behandelbare vorm was, of dat we uit moesten gaan van het allerslechtste. Gelukkig was het het eerste, maar tijdens die onzekere tijd, had ik flink stres en sliep ik slecht. In die tijd had ik met de vk de afspraak dat ik altijd even langs mocht komen om naar het hartje te luisteren, zodat ik me om de baby geen zorgen hoefde te maken. Ook ben ik bij de huisarts geweest en heb daar wat gesprekken gehad, wat ook best wel hielp. Ik mocht heel af en toe temazepam gebruiken als ik echt even bij moest slapen, maar dat heb ik maar 1x gedaan. Het voelde voor mij niet goed.

Mijn advies is om te beginnen met contact op te nemen met je vk en je huisarts en te kijken waar zij je kunnen helpen. Heel veel sterkte!

Gefeliciteerd met je zwangerschap, en wat moeilijk dat het in zo'n lastige context gebeurt. Zwanger zijn na een of meerdere miskramen kan al heftig zijn, en als het ook nog eens slecht gaat met je eigen moeder in de fase dat je zelf moeder wordt, is dat echt heel emotioneel. Wat goed dat je zelf op zoek bent naar goede hulp en je er niet alleen mee wilt blijven lopen!

Weet dat er veel gespecialiseerde hulp is voor het begeleiden van (aanstaande) moeders met dit soort vragen en gevoelens als die jij nu hebt. Die kan ook meekijken en denken wat er nodig is. In sommige gevallen is medicatie een goede optie, in andere gevallen is het niet nodig en helpen andere vormen van ondersteuning beter. Mijn advies: Ga naar je huisarts, vraag een verwijzing voor de GZZ en zoek een psycholoog die gespecialiseerd is in moederschap, zwangerschap en kraamtijd. Ik weet niet in welke stad je woont maar als je googlet, vindt je daar vast iemand voor. Zij kunnen ook overleggen met een POP-poli als dat echt nodig blijkt, maar hopelijk biedt eerstelijns al voldoende hulp.

Ik zou toch een verwijzing naar professionele hulp vragen. Vanuit daar kan ook gekeken worden of eventuele medicatie passend lijkt. Je kan ook via de verloskundige verwezen worden naar de pop-poli.

Heel veel sterkte en liefs💖💖💖💖💖

Ik zou niet gelijk grijpen naar medicatie, maar eerst een psycholoog of praktijkondersteuner inschakelen. En vertel de verloskundige jouw gevoel, ook met haar kun je een goed gesprek voeren. Sterkte!

Halverwege mijn zwangerschap overleed 1 van mijn tweeling, ik kwam met 23 weken in het ziekenhuis te liggen met een dreigende vroeggeboorte en door de situatie en mega hoeveelheid hormonen was ik dood ongelukkig, had paniekaanvallen en wist met momenten niet waar ik het zoeken moest.

Ik heb tijdens de zwangerschap twee keer medicatie ingenomen omdat ik echt moest slapen en ik amper sliep vanwege de paniekaanvallen. Dat was één keer nadat ik al weken niet had geslapen en dan één keer de nacht voor mijn inleiding omdat ik anders de bevalling niet zou trekken. Verder vond ik het geen fijne gedachte voor mijn nog levende kindje.

Mijn advies zou zijn om je gevoelens eens te bespreken met je verloskundige, gynaecoloog of huisarts. Ik heb, ik meen temazepam, gekregen van de gynaecoloog.

Vond het persoonlijk heel heftig en wilde het niet gebruiken dus heb echt het minimale gebruikt. Ik praatte het veel liever van me af met zoveel mogelijk mensen, maatschappelijk werk en mijn focus lag echt op de baby. Voor de baby was het beter van niet. Maar wat niet gaat dat gaat niet. En als je even ondersteuning nodig hebt zijn er best wel wat opties.

Heel veel sterkte in deze moeilijke periode❤️ hopelijk mag je dit kindje als lichtpuntje in deze heftige periode straks mogen verwelkomen.