Toch maar langs de huisarts

Als je intussen 36 bent geworden en negen rondes zonder succes hebt geklust, ga je toch nadenken. Ik heb ovulatietesten gebruikt en we zouden qua timing toch ook hartstikke goed bezig geweest moeten zijn. Natuurlijk kunnen we nu nóg negen rondes klussen en hopen dat het een keertje raak is. Maar wat als er wat aan de hand is? Wat als onze kansen om wat voor reden dan ook gewoon klein zijn of ik niet zwanger kán worden? Dan wil je dat toch op tijd weten? Wéten is altijd beter, toch? Zeker als je 36 bent en de tijd dus wel een soort van dringt. Iedere ronde dat het nu niet lukt telt dubbel of misschien wel driedubbel.
Toch vond ik het maar eng. Op het moment dat je naar een huisarts gaat, wordt het meteen hartstikke concreet en nog veel bewuster. Maar het niet-weten werkt ook niet. Ik ben er vast teveel mee bezig, turen naar ovulatietesten die wel of niet pieken, roze veegje op cd23 wat toch geen innesteling is... Maar hoe laat je dit los? Dat kan ik pas als ik alle informatie heb, denk ik. Anders blijft het onzeker.
Gisteren kwam iemand op het forum met een vrij goed argument. Ze vertelde dat het bij haar behoorlijk lang had geduurd voordat ze überhaupt bij de gyn terecht kon vanwege vakantie en corona. Als ik nu een afspraak maak met de huisarts en het duurt allemaal erg lang, dan verlies ik niet extra rondes. En mocht het over twee weken toch raak zijn (NOD rond 22/9), kan ik welke afspraak dan ook gewoon afzeggen.
Ik vond dat een goed punt. Na die aha-erlebnis belde ik daarom direct de huisarts en ik mag vandaag al langskomen. Hoeveel nut fysiek bij de huisarts zitten voor dit gesprek heeft, vraag ik me echter af.
Ik vermoed zelfs redelijk te weten hoe dit gesprek zal verlopen... Ik: 'Hoi, ik ben 36 en ik ben na 9 rondes gericht klussen mét ovulatietesten nog niet zwanger geraakt.' Dr. Huisarts: 'Ah, negen rondes gericht klussen en 36, zeg je. Zijn jullie allebei gezond?' Ik: 'Ja, dokter, we roken niet, drinken weinig alcohol, eten gezond en gevarieerd en we zijn slank en actief. Ook zijn we al ruim 16 jaar bij elkaar en we hebben alle schaapjes op het droge qua carrières, privéleven en financiën. De omstandigheden zouden perfect moeten zijn, dokter.' Dr. Huisarts: 'Okay, duidelijk. Ik ga je naar de gyneacoloog verwijzen. Maak maar een afspraak door dit nummer te bellen.' *krabbelt iets op een briefje, wat ik heel coronaproof in handen krijg*
Ik: 'Bedankt, dokter. Tot ziens.' Ik vermoed binnen een minuut of tien weer buiten te staan. Maar dan gaat het beginnen. Wat me dan te wachten staat, weet ik niet. De laatste keer dat ik bij de gyneacoloog was en er een echo is gemaakt om mijn spiraaltje te checken, zag het er allemaal prachtig en gezond uit, naar verluid. We gaan het zien in elk geval. Hopelijk komt er in elk geval niet het slechtste nieuws denkbaar uit: 'dit is niet mogelijk voor jullie'. Zolang er kans is, houd ik hoop. En wie weet heb ik op mysterieuze wijze de 22e wèl een positieve test in handen.
Wordt vervolgd...