Over Coronials en wachten

Daar zit ik dan, op 'het wachtbankje'.
Het is de derde week van maart 2020 en we zitten midden in de coronacrisis. Of nog aan het begin, dat weten we pas over een poosje. Op internet gaan er al memes rond van de babyboom die dankzij deze crisis wel eens zou kunnen ontstaan. 'Coronials.' Ik moet gniffelen om die naam. Zelf ben ik een 'nineties kid', maar naar verluid zou ik toch ook een 'Millenial' zijn. Ik denk niet dat ik het daarmee eens ben. In de brugklas had ik geen mobieltje en was er nog geen internet. Kinderen van nineties kids groeien op in een totaal andere wereld dan wij. Sterker nog, vrouwen die tien jaar jonger zijn dan ik hebben al een hele andere jeugd gehad. De wereld is vreemd en extreem veranderlijk momenteel en ergens beangstigt me dat soms.
Nu mijn 36e verjaardag dichterbij komt, komt ook een ander stukje angst. Hebben we niet te lang gewacht? Te lang nog van ons heerlijke vrije, fijne leventje vol reizen en plezier met elkaar en vrienden genoten? Wat als ik nu niet meer zwanger kán worden? Of wat als het mis gaat... Opeens is tijd een factor.
Het zullen angsten zijn die iedere vrouw die zwanger wil worden zal voelen, ongeacht haar leeftijd. De coronacrisis laat me wel nadenken, though. Als ik jonger was geweest zou ik het 'klussen' denk ik op pauze gezet hebben. Hoe onhandig is het immers om zwanger te raken terwijl de zorg zo enorm overbelast is? Maar kan ik het me nu nog permitteren om te wachten? Elke maand die we het nu uitstellen of waarin het niet lukt, telt dubbel of misschien wel driedubbel vanwege mijn leeftijd. Ik ben een gezonde vrouw, ik rook niet, drink weinig en ben lang geleden zelfs al een keertje zwanger geweest. In januari denk ik een 'vmk' te hebben gehad. Het kán dus wel, zegt mijn verstand. Misschien ben ik er ook teveel mee bezig. Ik gebruik ovulatietesten en bespring mijn knappe man als de piek er is. Ik slik sinds ronde twee foliumzuur en spiek elke dag even op Babybytes om de verhalen en ervaringen van andere vrouwen te lezen.
Ik voel oprechte blijdschap als ik een foto van iemands positieve test zie en kijk ook bij weken voor of na die waar ik in zit om de voortgang van andere dames een beetje te volgen. Ergens zit ik gevangen tussen hoop en vrees. Het wachten is soms gekmakend. Vorige maand dacht ik allerlei zwangerschapskwaaltjes te ervaren; gevoelige borsten (normaal nooit last van), krampen, hoofdpijn... Maar blijkbaar houdt mijn hoofd mijn lichaam voor de gek, want ik werd keurig ongesteld op dag 27. Alle kwaaltjes waren dus fake. Kan ik mijn eigen gevoel en lichaam dan wel vertrouwen? Mijn man weet helemaal niet hoeveel ik ermee bezig ben en hoe bang ik eigenlijk ben dat het te laat is. Het zou hem ongerust maken en dat is niet nodig, want we hebben dit maar marginaal in de hand.
Vandaag, 19 maart, is het dag 20 van mijn cyclus. Morgen mag ik naar '3 weken zwanger'. Het zal weer een kwestie van wachten zijn. Of de 'rode duivels' komen rond de 26e, dat het lukt, maar misgaat onderweg of dat we toch een lief klein Coronialtje krijgen voor Sinterklaas. Het zou een prachtcadeau zijn. Wachten, Kitty, zeg ik tegen mezelf, geduld is een schone zaak... En sommige dingen heb je gewoon niet in de hand.