Trots op ons

Ik ben best wel een beetje trots. Niel is ruim zeven maanden en doet het goed. Hij is vrolijk, extravert en groeit als kool. Ik ben trots op hem, maar ook op mezelf want ik ben - heel 'eigenwijs' - mijn eigen gang gegaan. Dat, terwijl ik zo groen als gras was als moeder.

Niel krijgt nog steeds 100% borstvoeding. Op verzoek... Dat je lichaam een kindje kan voeden, vind ik wel bijzonder. Bij het consultatiebureau krijg ik de bevestiging dat het goed gaat. Onze zoon groeit alsof hij slagroom krijgt.
Toch was het niet altijd even gemakkelijk. Ik heb me vaak moeten verdedigen naar de buitenwereld. Vooral mijn schoonmoeder vond het wel welletjes. Drie maanden was volgens haar mooi genoeg. Telkens gaf ik aan dat ik het anders zie, ik wilde minstens een half jaar vol maken. Steeds bleef ik aangeven dat ik anders had besloten en dat ik niet van gedachten verander. Gelukkig maar, want het gaat nog steeds fantastisch! Gelukkig laat iedereen me nu met rust. Mijn vriend heeft het er ook niet meer over... Ik heb noodgedwongen een maand kunstvoeding moeten geven door medicatie en toen kreeg hij in de gaten hoe duur dat is.

Ook het feit dat Niel en ik naast elkaar slapen, wordt vreemd gevonden door met name de oude stempel. Langzamerhand breid ik zijn uurtjes alleen uit, maar meestal slapen we nog samen. Ik vind het fijn om hem in de buurt te hebben. Borstvoeding gaat gemakkelijker en sneller en ik kan snel reageren als mijn zoon van streek is. Het gevolg is een blije baby met een heel laag stressniveau. Ik laat hem nooit huilend in slaap vallen, ook al tegen de oude regeltjes in...

Niel en ik blijven lekker onze eigen weg gaan... Zoals het hoort :-)