Bevallingsverhaal

Op 15 November 2010 was het dan zover 10 dagen na de uitgerekende datum, bij een zwangerschapsduur van 41 weken en 3 dagen. Mocht ik me melden in het ziekenhuis om met het Primen te starten (weekmaken van de baarmoedermond door vaginaal inbrengen van tabletjes)

Zoals afgesproken stonden we netjes 06:45 uur in het ziekenhuis op de afdeling verloskunde!! Spannend ik zou het ziekenhuis niet eerder verlaten dann wanneer de baby geboren was.

We werden direct naar een kamer op pre verloskunde gebracht, waar ze een CTG gemaakt hebben, (waarop wel iets aan wee activiteit te meten was maar bij lange na niet het benodigde en ook totaal geen regelmaat) we een hele vragenlijst mochten beantwoorden, en ze wat bloed van me afgenomen hebben.

Na dit alles was het tijd voor de eerste ronde primen.. De VK kwam en ontdekte zowaar al 1 vingertop ontsluiting, na 3 mislukte strippogingen (waarvan een nauwelijks drie dagen ervoor) met compleet gesloten baarmoedermond zelfs nog met tuut erop was dit wel een verassing, er gebeurde zowaar al echt iets binnen in.

Het primen zelf was toch wel iets minder prettig, maar op de daarop volgende CTG was wel degelijk zichtbaar dat er iets gebeurde, en zowaar nog regelmatig ook.  De volgende prime beurt zou pas  4 uur later weer zijn, dus besloten Mike en ik een rondje door het ziekenhuis te gaan wandelen. Beneden in de cafetaria wat gedronken en toch maar weer naar boven gegaan omdat er wel iets zeurde in mijn buik. Boven wat boekjes gelezen, beetje op internet rondgehangen en ons verder best wel verveeld... Een half uur voor de 2e maal primen was het weer tijd voor een CTG de wee activiteit na de eerste ronde was zowaar weer afgenomen en er werd nu helemaal niets gemeten.. nog minder dan voorheen. Toch wel even een domper het "begon"zo goed!

Toen uiteindelijk de VK weer kwam, bleek er wel al iets veranderd te zijn, ik had nu 1 goede cm ontsluiting.. nog niet voldoende om te beginnen met inleiden (doormiddel van een infuus) maar toch een stukje verder. Weer een tabletje ingebracht gekregen (nog steeds niet prettig) en afwachten maar weer... ditmaal voelde ik eigenlijk niets veranderen en was het wachten op het 3e en laatste tabletje van de dag die 4 uur later geplaatst zou worden. Op de tussengemaakte CTG's bleek wel iets van wee activiteit te zijn maar niet echt iets schokkends.

4 uur later kwam de Verloskundige het 3e tabletje inbrengen, ze ontdekte inmiddels 2 cm ontsluiting... en heeft even flink zitten wroeten binnenin ( flink gestript) in de hoop dat het zou werken. De daarop volgende CTG toonde weinig verschil met eerdere CTG's aan. Wel voelde ik een flinke buikpijn en aandrang om te poepen.

Dit wou uiteraard niet lukken, maar de buikpijn bleef en nam alleen maar toe. Ook voelde ik op een bepaald moment iets "lopen" bij inspectie op het maandverband bleek dat ik inderdaad wat slijmerig bloed verloor...de dienstdoende verpleegkundige kwam het bekijken en was van mening dat dit mijn slijmprop was. Opzich niet vreemd na al dat gewroet, de Vk had ook gezegd dat ik wat bloed kon verliezen. Achteraf gezien bleken toen ook mijn vliezen gebroken te zijn, alleen de verwachte "golf"bleef uit. De dienstdoende verloskundige kwam me nogmaals toucheren en ik bleek nog steeds op ruim 2 cm te zitten.

Rond 9 uur werd Mike verzocht naar huis te gaan, hij zou gebeld worden wanneer de bevalling echt door ging zetten.Want de weeen kwamen nog maar om de 10 min ong. Ik heb letterlijk tranen met tuiten gehuild ik wou niet alleen achterblijven, ik voelde inmiddels wel degelijk weeen. En in zulke mate dat ik ze niet liggend op bed meer op kon vangen... en ze echt al wiebelend naast het bed weg moest puffen. Mike is begonnen met klokken en ze kwamen toch om de 3 minuten...Mike heeft toen de verpleegkundige erbij gehaald en gevraagd om nog een CTG zou hierop niets te zien zijn, zou hij weggaan. Opnieuw aan de CTG gelegd en de weeen bereikte inmiddels pieken boven de 100 (hoger was niet te meten) en om de paar minuten!!! Vanaf dat moment was weggaan geen optie meer.

Ik werd ineens onwijs misselijk, en kon al waggelend/rennend nog net op tijd bij het toilet komen. Na meerdere keren flink gespuugd te hebben. Werd besloten me te verplaatsen naar de verloskamer.
Hier zou ook een bed voor Mike staan zodat hij ook wat kon rusten.

In de verloskamer aangekomen, dook ik al vrij vlot verschrikkelijke rugweeen in, welke ik niet weg kon puffen of op kon vangen. De VK bood me toen Pethidine aan een pijnstillende prik in mijn bovenbeen, die de pieken van de weeen af zou halen. Wel zou ik hier wat stoned van worden... (ook wel de gratis dope van het ziekenhuis genoemd) Deze nam ik aan, en na een pijnlijke prik in mijn been, die voor mijn gevoel uren duurde en een mooie blauwe plek opleverde gebeurde er..... niets... nou ja bijna niets ik was zo stoned als een garnaal. Maar de weeen zwakte niet af, ze werder eigenlijk zelfs nog erger.

4 uur lang heb ik stoned op bed gelegen tussen de weeen door, en sprong ik bij elke wee kermend op, heb door mijn dopey prik zelfs tegen de weeen gesproken en ze gesmeekt of ze weg wouden gaan.. Kon ze op geen enkele manier meer opvangen, wegpuffen, wegwiebelen of wegpraten... alleen maar pijnlijden en hopen dat ze snel overgingen. De bloeddruk meter om mijn arm begon zich daarnaast ook telkens op te blazen midden in een wee! Niet echt prettig als je de weeen al heel vervelend vind.

Uiteindelijk heeft de VK zelf voorgesteld bij 4 cm ontsluiting om me een ruggenprik te geven... hierdoor zou ik de weeen niet meer voelen de weeen waren inmiddels van zo'n sterkte dat wegpuffen, opvangen of iets ook volgens haar niet meer mogelijk was!! Wat een uitkomst!!! (al had ik een euthanasie prik op dat moment ook aangenomen, de pijn voelde zo ondragelijk dat ik eigenlijk alleen maar dood wou)

Na nog even geduld te hebben kwam de Anesthesist die me vroeg of dit mijn eerste was.. "ja en direct mijn laatste dat bevallen beviel me helemaal niet" Maar hij verzekerde me dat ik na de ruggenprik nog wel 10x wou bevallen... Na een hoop uitleg, vragen, infuusgeprik, pleisters op mijn rug, plaatsen van katheter plaatsen van electroden op het hoofd van ons zoontje om zijn hartslag te meten, en nog meer tijdrovende dingen die de anesthesist doet voor hij daadwerkelijk de ruggenprik plaatst (dingen die je vervloekt als je van die ellendige weeen af wil zijn) en een hoop pijnlijke weeen later zat de ruggenprik er eindelijk in! En WAUW wat een verademing, ik voelde me weer helemaal mens worden. Kon weer normaal praten begon weer praatjes te krijgen, voelde geen weeen meer, alleen persdrang maar daar mocht ik nog niets mee... en kon zowaar een beetje slapen tussendoor!!  Heerlijk die ruggenprik!!!

Ik mocht alleen niet op mijn rug liggen, elke keer dat ik op mijn rug ging liggen zakte de hartslag van de baby... dit was uiteraard niet de bedoeling!

Elk uur werd er getoucheerd om te kijken hoeveel ontsluiting ik al had, en werd er doormiddel van een koker die vaginaal ingebracht werd, een afschraapsel beetje bloed van het hoofdje van ons jongentje gehaald. Om te kijken of hij nog genoeg zuurstof had en alles nog ok was daarbinnen. (hier zag de vk ook dat hij vermoedelijk donkerblonde haartjes had) Elke keer was het toch weer even spannend, op het moment dat ik op mijn rug moest gaan liggen daalde zijn hartslag, mocht dus verder alleen op mijn zij liggen.

Gelukkig bleek het zuurstofgehalte in zijn bloed goed te zijn en was een spoedkeizersnee niet nodig. Dit onderzoek zijn ze blijven herhalen tot het moment dat ik mocht gaan persen. Ik heb tussentijds zelf ook nog even aan het zuurstof gelegen, maar waarom precies (of dat voor de kleine of voor mij was) weet ik door mijn stonede toestand niet eigenlijk.

Om 06:00 uur sóchtends op 16 november had ik 9 cm ontsluiting. En voelde ik heftige persdrang... doordat ik geen weeen voelde was dit een heel apart iets om mee te maken!! elke keer dat ik wat voelde zag ik op de CTG (waar ik standaard aan lag) dat ik op de top van een wee zat. (mooi ook dat ik het af kon lezen aan de CTG want ik zag het totaal niet zitten dat ze voor de bevalling zelf de ruggenprik uit gingen zetten en ik de pijn van die rugweeen weer zou voelen ik heb dus een beetje vals gespeeld.)

om 07:00 uur zat ik aan de 10 cm ontsluiting!! Omdat ons mannetje nog altijd een sterrenkijkertje was, werd besloten om nog even te wachten met persen zodat hij zo laag mogelijk zou gaan liggen en het voor mij makkelijker was om hem eruit te krijgen!

Inmiddels werd de nachtdienst afgewisseld door de dagdienst en stond er dus uiteindelijk een andere verloskundige aan mijn bed. Na voor een laatste keer het zuurstof in zijn bloed getest te hebben mocht ik eindelijk gaan persen!!!!! En wat bleek op dat moment voelde ik uiteraard helemaal geen persdrang meer..

Gelukkig kon ik via de CTG zien wanneer ik een wee had en lukte het me in sommige weeen zelf om 4 x te persen binnen 1 wee. Helaas bleek doordat ik op mijn rug lag de hartslag van ons knulletje elke keer dramatisch te zakken. En besloot de Gyneacoloog om in te grijpen en een kunstverlossing uit te gaan voeren (vacuumpomp) De eerste keer dat het pompje op zijn hoofdje geplaatst werd en ik mocht gaan persen voelde ik gelijk iets "los"schieten.. Ik was er heilig van overtuigd dat ons kleintje geboren was. Maar toen ik mijn ogen open deed zag ik  letterlijk niets meer.. de pomp was losgeschoten en de Gyn lag languit in de verloskamer.

Nu achteraf iets om over te lachen maar op dat moment geloofde ik er nog heilig in dat mijn baby er ook uitgekomen was en nu dus ook ergens op de grond lag. Gelukkig was dat niet het geval en was ons mannetje gewoon teruggeschoten. In het EMC is het bij dat soort gevallen gebruikelijk dat er dan een andere gyn het over komt nemen. In dit geval kwam er een mannelijke, die meerdere pogingen gedaan heeft om de baby naar buiten te "trekken"wat niet lukte! Hij bleek achter mijn schaambot te blijven hangen.
Inmiddels zakte de hartslag van ons kleintje steeds meer en moest er sneller ingegrepen worden door een flinke knip recht naar achter 5x flink trekken aan het hoofdje en flink persen (om de vacuum te helpen want met de vacuumpomp alleen kregen ze hem er met geen mogelijkheid uit)Uiteindelijk is op dinsdag 16 november bij een zwangerschapsduur van 41 weken 4 dagen om 09:43 uur na 65 minuten persen,hulp van 2 gyneacologen en een vk hangend en duwend op mijn buik, 6 uitwendige hechtingen en heel veel inwendige hechtingen, onze prachtige zoon

LUC KYNAN de Koning geboren !!

het mooiste mannetje van mijn wereld!

Hij woog bij zijn geboorte (alleen had hij toen wel al over me heen gepoept) 3920 gram en was 50 cm lang!!

Zijn eerste apgarscore was 8 na 5 minuten werd dit een 9! Daarna is er niet meer getest.

Na 7 min kwam mijn nageboorte spontaan naar buiten, hieruit bleek dat Luc het nog veel te goed gehad heeft binnenin. De moederkoek was nog in zo'n goede staat dat hij zeker nog niet van plan was uitzichzelf te komen.

We hebben in totaal 1 nacht in het ziekenhuis doorgebracht,omdat Luc heel erge hoofdpijn had (niet zo gek ook) en zijn op woensdag 17 november lekker thuis gekomen.