End of the road

De titel geeft het eigelijk al weg, the end of the road ...

Na bijna 3 jaar, 3 icsi met pgd pogingen, 62 geoogste eicellen, 12 terugplaatsingen en 1 miskraam, staan we dan...
Aan het eind van ons icsi avontuur met hele lege armen en een groot gat in mijn hart.
Dit is waar we 4 jaar terug in Maastricht al voor gewaarschuwd werden, 50% van de stellen gaat weer met lege handen naar huis.
Kletterde toen al keihard van m'n roze wolk af. Die roze wolk is heel even terug gekomen. Maar heeft ondertussen plaats gemaakt voor dichte mist.
Aan de ene kant voel ik mij ontzettend opgelucht, klaar is klaar, geen ziekenhuis meer.
Aan de andere kant voel ik mij heel onzeker.
Laat ik voorop stellen dat zowel mijn vriend als ik 'gelukkig' vruchtbaar zijn en het ook op de natuurlijke manier kunnen proberen..
Toch vanwege de mytone dystrofie (erfelijke spierziekte) van mijn vriend bewust gekozen voor het icsi traject. Op de natuurlijke manier is er 50% kans op een kindje met deze ziekte. En mijn hemel wat was het zwaar ..
Ik dacht, ik ben jong, dit doen we wel even. Nou zo overmoedig als ik in het begin was.
Zo voorzichtig en zelf beschermend ben ik door de jaren heen geworden.
Zeker na mijn miskraam van vorig jaar oktober.

Nu komt de twist, we hebben nog 2 ingevroren embryo's. 2 die niet konden worden onderzocht naar de spierziekte.
Na een lang gesprek van de week met de arts, werd duidelijk dat deze wel nog een keer onderzocht kunnen worden, maar dat hier veel haken en ogen aanzitten.
Ze zijn al te ver doorgedeeld om maar 1 cel te kunnen afnemen, de techniek wordt in het amc nog niet gedaan.
Hier zijn ze nog op aan het oefenen.
Dus hallo wachtlijst 🤨 daar zijn we weer. April/mei klinkt niet erg ver weg, maar als je een kinderwens hebt ..
Dan is zelfs morgen te ver weg. Maar goed, ondanks dat ik denk dat dit ook uitmondt op een teleurstelling, gaan we toch de wachtlijst maar weer op.

Nu gaan we deze wacht maanden wel 'gezellig' doorbrengen maar zonder druk en zonder ovulatie testen.
We gaan het zien en meemaken.

Dit moest ik even kwijt.