De NICU, een dubbele afdeling | 27-01-2021

4.5 jaar geleden, op 19 juni 2016, kwamen we voor het eerst op de afdeling terecht. Ons meisje kwam met 32 weken ter wereld en had veel ondersteuning nodig. Door haar hartafwijking moesten jullie haar beademen en gingen er telkens belletjes af. Vanaf het eerste moment dat wij binnen kwamen werden we warm onthaalt. Ik kan het me nog goed herinneren, hoe ik, nog duf van de narcose, binnen werd gereden de afdeling op. Een lieve verpleegkundige stond me op te wachten en feliciteerde me met de geboorte van Stella. Ze vertelde me dat het heel heftig was wat ik straks zou zien en dat ik niet moest schrikken. Ik weet dat ik mezelf voornam om het nuchter te bekijken, maar op het moment dat ik ons kleine meisje, vast aan allemaal snoertjes en draadjes zag liggen wist ik niet wat me overkwam. Ik begreep niet hoe we in een halve dag tijd van genieten op het terras naar ouders van een klein kwetsbaar meisje zijn gegaan. De lieve verpleegkundige die me opwachtte bij de deur, legt alles uit, waar alle slangetjes voor zijn, en dat we haar aan mogen raken. Na ongeveer een half uurtje komen de dokters bij ons en vertellen ze dat we een kamertje in mogen. Mijn bed wordt daarin gereden en mijn lief komt naast me zitten op een stoel. We kijken elkaar aan alsof we weten dat dit niet goed kan zijn. De dokters gaan ook zitten en beginnen te praten. Alles wat we horen is gewoon pure shit. Er wordt ons een keuze gesteld wat geen keuze is. Er worden dingen tegen ons gezegd wat geen enkele ouder ooit wil horen. Ons meisje, die we pas eventjes kennen, zou ons weer gaan verlaten. Uiteindelijk heeft ze precies 5 uur geleefd, maar die 5 uur dat ze in leven is geweest, is ze verzorgd door de meest lieve, zorgzame, attente verpleegkundigen en dokters. Ik ben ervan overtuigd dat ze in de 5 uur van haar veel te korte leventje, enorm veel liefde heeft gevoelt van alle lieve mensen in het ziekenhuis. Op het moment dat we weg liepen van de NICU heb ik gezegd daar nooit meer terug naar toe te willen, de plek die ons zo veel pijn heeft gedaan.

Maar, het leven is niet te plannen en zo kwam het dat we op 2 februari 2020 er weer terechtkwamen. Dit keer, godzijdank, gelukkig met veel betere uitkomsten. De lieve verpleegkundige die ons heeft begeleid met het overlijden van Stella*, begeleide ons 3.5 jaar later met het verzorgen van veel te kleine baby’tjes. Die lieve verpleegkundigen hebben ervoor gezorgd dat we niet alleen twee lieve baby’s van bijna 1 jaar rond hebben kruipen, maar ook op een waardige manier afscheid hebben kunnen nemen van ons kleine meisje.

En nu, nu kunnen we hopelijk de NICU achter ons laten. Vandaag hebben we hopelijk voor het allerlaatste de NICU-verpleegkundigen gesproken, omdat we een afspraak hebben voor een van onze kinderen. Vandaag, laten we een lastig tijdperk achter en kijken we naar een hopelijk fleurig toekomst.