Bevalverhaal Juno & Lev | 02-02-2020

Op 2 februari 2020 ben ik met 29 weken en 5 dagen bevalling van onze tweeling. Afgelopen week heb ik eindelijk het bevalverhaal op papier gezet.

vrijdag 31 januari 2020 | 29 + 3 weken
Na een paar dagen vrij begin ik vandaag weer met werken. Als facilitair manager in een druk hotel is het vaak aanpoten. Het is een drukke avond en ik merk dat ik wat last heb van harde buiken.

zaterdag 1 februari 2020 | 29 + 4 dagen
Gisternacht ben ik om 2 uur pas thuisgekomen en dat hakt er toch wel in. Maar ik moet door, ze verwachten mij op het werk weer. Om half 9 kom ik aan op werk en geef ik aan dat ik vandaag alleen kantoorwerk doe, aangezien ik nogsteeds last heb van harde buiken. Naarmate de dag vordert krijg ik steeds minder harde buiken. Ik kan gelukkig optijd naar huis zodat ik nog even 'weekend' heb. Mijn vriend heeft lekker nacho's gemaakt en na het avondeten gaan we koffie drinken bij mijn ouders. Wanneer we weer thuis komen, gaan we nog even lekker op bed Netflixen. Ik merk dat ik even tijd moet besteden aan de kleintjes in mijn buik. Juno heb ik de hele dag wel gevoeld, maar Lev nog niet echt. Hij reageert ook niet op de hand van mijn vriend, wat normaal wel gebeurd, en ik vertrouw het niet helemaal. Ik besluit de verloskundige even te bellen en ze geeft aan dat als ik het niet vertrouw langs het ziekenhuis mag gaan voor een CTG. Ik neem voor de zekerheid een weekendtas mee met kleding.
Rond half 11 komen we aan in het ziekenhuis en wordt ik gelijk aan de CTG gelegd. Na een dik half uur komt de verloskundige binnen en zegt dat ze een baby inderdaad rustig vind. Ze zou even overleggen met de gyneacoloog. Om half 12 komt de gyneacoloog binnen en zij zegt dat ze het ook niet vertrouwd. Ze maakt een echo en daar ziet ze dat Lev heel rustig is. Ze verteld ons dat het er naar uitziet dat Lev weinig voedingsstoffen binnenkrijgt via de navelstreng. Ik moet daarom naar een ziekenhuis met een NICU, omdat ze in ons streekziekenhuis niet gespecialiseerd zijn in prematuren.

zondag 2 februari 2020 | 29 + 5 dagen
We mogen zelf met de auto naar Zwolle rijden. Na middernacht komen we daar aan en we krijgen een kamer toegewezen. Er moet, voordat we kunnen slapen, nog een CTG gemaakt worden. Om half 2 wordt deze eindelijk gemaakt en om half 3 komt de gyneacoloog de kamer binnen. 'Baby 2 is echt heel rustig. We moeten nu een echo maken en als de uitslag daarvan niet goed is, gaan we ze nu nog halen.'
Die mededeling was echt schrikken. We gaan van controle, naar voor de zekerheid, naar we moeten de tweeling misschien halen. Ik wordt echt even emotioneel, dit is niet wat ik wil. Om kwart voor 3 wordt het echoapparaat op mijn bolle buik gezet. Ze zien dat ik last heb van een uitzakking van de navelstreng. Lev ligt deels op zijn navelstreng en daardoor krijgt hij lastig zuustof en voedingsstoffen. De gyneacoloog roept: 'SPOEDSECTIO' en opeens wordt het druk in de kamer. Ik moet me (bijna) helemaal uitkleden, krijg een katheter (infuus had ik al) en moet op mijn zij gaan liggen om te kijken of Lev zicht verplaatst. We worden naar de OK gereden en ik moet eerst in mijn eentje naar binnen. De ruggenprik moet gezet worden. Ik raak een beetje in paniek, dit gaat HEEL snel. Gelukkig is er een aardige verpleegkundige die bij me staat en mijn hand vasthoud. Ze stelt me gerust en ik kan me wat ontspannen. Als de ruggenprik erin zit komt Benjamin de OK binnen en begint de operatie. Het was zo'n apart gevoel, je voelt dat ze in je buik zitten, maar je voelt geen pijn of iets dergelijks.
En dan om 3.23 en 3.25 worden kort na elkaar geboren, Lev Frankie Joe en Juno Charlie Olivia.
Onze regenboogjes.