Geboorteverhaal Noor (° 4 april 2014)

Om onze eerste ontmoeting en de lange reis daartoe niet te vergeten: hier het geboorteverhaal van jou m'n lieve Noor...

Geboorteverhaal Noor

3 april, mijn uitgerekende dag. Je leeft er naar toe, je verwacht het begin van het einde en dan… niets. Geen wee, geen voorwee, niets. Af en toe dat kontje dat zich wat verplaatst, een hikje die de baby maakt. Gelukkig: je bent er. Dochter naar school gedaan, terug naar huis waggelen en thuiskomen in de leegte. Geconfronteerd met mezelf en m’n dikke buik. Er valt niet meer te doen dan wachten, rusten, … want voor iets anders ben ik gewoon niet meer in staat. Ik bel Lies, m’n vroedvrouw. Ik heb al een week voorweeën, maar ze lijken niet door te zetten. Is er iets in mij wat de weeën tegenhoudt? Ben ik nog te veel bezig met zaken buiten mij? Wellicht wel. Op advies ga ik even buiten zitten, yoga doen, me naar binnen, naar de baby, richten. Intuïtief begin ik te wiegen en te zingen. Ik laat alles rond me los. Namiddag probeer ik toch even een wandeling. Even tussen de bomen, wij twee; jij nog in de buik en ik vertel je zachtjes over de groene blaadjes aan de boom, de hond die blaft, de dieren in de wei. Ik kom weer thuis en rust. Dan komt je papa binnen; ik reageer amper op wat hij zegt – ik ben te zeer bezig met mezelf en jou. Je zus komt thuis met moeke en vake en toont trots haar mooie nieuwe schoentjes. Ik bewonder ze mee en ga dan weer liggen. Die avond kruip ik vroeg onder de wol… om één of andere reden voel ik aan dat ik precies beter tijdig mijn bed op zoek.

1:00u … ik word wakker van een vreemd gevoel in m’n buik. Ik moet plassen… maar op de achtergrond voel ik nog iets; iets dat komt en gaat en ook wel ongemakkelijk voelt. Ik ga plassen en het andere gevoel wordt duidelijker: een wee! Ja, ik herken het nu wel weer (gek dat ik dat vergeten was). Zonder aarzelen weet ik: het is begonnen! Ik nestel me in de zetel en trotseer hetgeen komt, zonder angst, zonder weerstand (zoals ik in de yoga heb geleerd). Voor ik het weet is het 2:30u en ik ga naar boven; ik zeg tegen Stijn dat het begonnen is, maar dat hij nog maar even moet blijven liggen; ik kan het nog wel alleen aan. Ik bel Lies – de vroedvrouw – ook dat het begonnen is, maar dat het nog gaat (sorry Lies, een overbodig telefoontje wellicht). Even later hoor ik Stijn toch de trap afkomen en hij gaat met kleine, maar alerte oogjes in de zetel zitten. Ik stuur hem even later toch weer naar bed – laat me nu maar… 04:30u: de weeën komen sneller en ik houd het niet meer alleen: ik bel Lies – zonder aarzelen zegt ze: ‘ik kom af’. Ik sms Stijn ‘Lies gebeld’, want naar boven gaan lukt me niet meer. Even later staat hij naast me, klaar om met mij de nacht verder te trotseren. Om 05:00u staat Lies aan m’n deur. Ik ben blij haar te zien, ik word rustiger. Bevallen is voor haar zo natuurlijk en ‘gewoon’ dat het dat voor mij ook wordt nu zij er is. Ik vang elke wee op, ik ga mee, ik adem diep. Lies voelt de ontsluiting: 3cm! Yes, al meer dan ik bij Kaat had na 8u weeën! Tussen de weeën vraag ik nog vanalles, kan er nog een grapje af… ‘Als ze over de 5cm gaat, doet ze dat niet meer hoor’, grapt Lies tegen mijn man.

Lies helpt me de juiste houdingen te vinden om de ontsluiting te bevorderen, om de baby goed te helpen zich te positioneren. Ik hoor haar aanmoedigingen op de achtergrond, ze brengen rust. Ik knijp in Stijn zijn armen. Welke positie ook, die sterke armen worden samengeperst. De ochtend komt er door. Kaat moet naar school. Stijn belt zijn moeder en houdt zich even met haar bezig. Ik neem nog vlug een douche. Kaat drinkt haar fles in de living, waar ik bezig ben met m’n weeën op te vangen. Ik ben blij dat ze er is. Ze vindt het ook doodnormaal. Haar ogen, haar blik, gaven me moed en staan voor eeuwig in m’n geheugen. Even later vertrekt ze naar school: kus, knuf, wuif en weg is ze – klaar om straks grote zus te worden. Ik laat even een traan, … ik mis haar nu al en ik ben zo trots op haar, mijn grote meid.

We gaan naar 4cm en de baarmoederhals is verstreken. Even word ik banger; ‘waarvoor?’, vraagt Lies.’ Dat de baby er uit gaat vallen’ (blijk ik hierop te hebben geantwoord). Soms huil ik, om wat weet ik niet, maar ik mag het er uit laten; soms geef ik even op, soms ben ik boos op Stijn, maar ik vind wel weer de moed terug. ‘Waar blijven die endorfines?’ roep ik - ik had gelezen dat die het draaglijker maken… Maar even later kom ik tussen de weeën in een roes (ah daar zijn ze!). Ik word moe en klaag dat ik moe ben; ‘slaap dan even’, zegt Lies. Ik denk even dat ze zot geworden is: hoe kan ik nu slapen met die pijn. En even later val ik tussen de weeën door in slaap – als is het maar voor 1 minuut. Ongelooflijk, ik kàn echt wel slapen. Lies is volgens mij een engel of een fee; hoe weet ze dat toch?

Na enkele uren oppert Lies dat het misschien stilaan tijd is om naar het ziekenhuis te gaan. Ik voel dat ook en tegelijk wil ik mijn nestje hier nog niet verlaten.  Even later ben ik het eens en vertrekken we richting ziekenhuis. Onderweg nog een paar weeën – oh wat rijdt iedereen zo traag, nog even een kleine file in de stad en dan rijden we de parking op… waar ze aan het asfalteren zijn!!! Even omleiding volgen, maar daar botsen we op iemand die zegt dat we niet doorkunnen. Net dan een wee en die man schiet in paniek en roept er iemand bij (hij dacht dat het hoofdje al komende was – wat een timing meid ;-) ). Soit, we mogen de auto laten staan en even later staan we in het verloskwartier. En de medische mallenmolen begint: monitor, infuus voor weet ik veel wat, … Ik kan geen weeën opvangen als ik moet liggen met die f**ing monitor rond me. Ik onderhandel en even mag de monitor weer weg. Ik wandel op de gang, Stijn achter me (polonaisegewijs bijna) als ik een wee krijg draai ik me om en steun letterlijk op hem om ze op te vangen. En zo gaat het nog even door: monitor, discussie, wandelen, steunen, kreunen, … Dan wordt het me te veel, deze wee deed pijn!! Ik zeg tegen Stijn dat ik niet meer langer kan. De vroedvrouw checkt en ik heb plots 7cm opening. Huh? OK, we gaan door, ik put hier weer moed uit: het gaat op zijn minst vooruit! Even later is het 8cm en ze zeggen dat als ik het gevoel heb stoelgang te moeten maken, dat ik dan moet bellen, dat zijn de persweeën. Even later is het zo ver: oh, wat wil ik drukken!! Stijn belt – lichte paniek in zijn ogen toch wel – de vroedvrouwen. Ze stormen binnen. Ze gaan mijn vliezen breken in de verloskamer, zo gaan de laatste centimeters sneller.

Maar wat een hevigheid, ik vang op zo goed ik kan. Ik foeter op de vroedvrouw met het monitor-apparaat, ik knijp in handen (waarvan één van Stijn). De gynaecoloog komt binnen, maar ik moet nog even wachten met persen, tot ik 10cm heb. Ik opper dat ik niet meer wil. Voorzichtig wordt me duidelijk gemaakt dat dat geen optie is… (denk je?). Eindelijk zie ik de gynaecoloog in ‘verlos-outfit’ en ik kan gaan persen. Met mijn laatste krachten pers ik zo hard ik kan (neen, niet op je hoofd, naar onder – uiteraard?). Het duurt en duurt, maar plots voel ik dat hoofdje, ik voel iets en iedereen duwt en trekt mee. Ik wil nog een keer persen, maar ik zie plots voor me iets glibberigs, iets mensje… mijn dochter, ze is er uit!! Wat is ze mooi. Ze wordt op me gelegd, ons eerste contact voelt zo warm (en slijmerig, ook ja). “Oh, je bent er, het is voorbij”, is het enige wat ik kan denken. Ik voel dat alles goed zit, dus daarover maak ik me geen zorgen. Ze ademt, ze pakt me bijna vast. De navelstreng wordt doorgeknipt. We noemen haar Noor. En haar leven begint nu echt. Ik hou van je.