Turbulenties

Dag lieve kleine meid,

Ik kan het niet laten; het is 5u ’s ochtends, en na mijn obligatoire plaspauze ben ik plots zo alert. We zijn nu 38 weken zwanger… Kan jij het geloven dat je weldra komt? Het is een turbulente periode geweest en tegelijk, als ik goed kijk, heb ik met jou ook een intense periode doorgemaakt.

Na enkele maanden van hoop en angst, zag ik je prille aanwezigheid als een roze streepje op m’n zwangerschapstest. Ik durfde nog niet helemaal dromen, want alles was nog broos, maar doorheen de maanden heb jij bewezen wat een taaie en sterke dame je bent. Mama had het niet altijd gemakkelijk: de eerste maanden angstig afwachten en daarna had ik het zo druk. Ik heb van jou lange tijd geen prioriteit gemaakt: m’n werk, je zus, m’n eigen zorgen, … Het duwde een beetje het geluk en de verwachtingen naar jou aan de kant. Ik was gespannen bij momenten, prikkelbaar, … Ik wou goed doen voor Kaat, voor jou, voor anderen, … maar ik vergat mezelf soms. Gelukkig kantelde het halverwege toen ik bewust wat rust ging inbouwen. De zwangerschapsyoga, gesprekken her en der en ook mezelf naar een ander tempo brengen, bracht me meer in contact met jou en met mezelf.

Je stampjes voelen en je hartje horen kloppen gaven me telkens een gerust gevoel; je bent er al met je hele karakter. Ik voel dat je een sterk meisje bent; je hebt mij op één of andere manier ook sterker gemaakt; bewuster van de zachtheid en het wonder van het leven. Je hebt me nu al leren koesteren, keuzes maken, … in het belang van jou en je zus.

Lieve Kaat,

Mama was er niet altijd, dat weet ik. Er zijn momenten geweest dat ik mezelf niet vond en ik zo bezig was met afleiders. En dat maakte me prikkelbaar. Ik wou dat ik enkel met jou en je kleine buik-zusje kon bezig zijn. Het spijt me dat mama er niet altijd was, dat ik je niet altijd begreep, dat ik geen tijd had voor je…  Je bent een super-meid. Je glimlach zien, onze knuffels, slappe-lach-buien, je oprechte interesse in mijn groeiende buik, je ontwapenende jij, doen me telkens weer beseffen dat we het leven wel wat mogen relativeren. Je bent zo puur dat het aanstekelijk werkt. Jouw zijn heeft me zo gesteund deze maanden; ook al leek het soms dat je turbulente peuter-puber maniertjes ons soms tot wanhoop dreven. Jij hebt een soort vertrouwen in het leven in je en dàt was ik soms kwijt. Jij bent een engeltje, je maakt me bewust van schoonheid, puurheid, … Soms voel ik me de rotste moeder, en dan weer, als ik in je ogen kijk, je troost, met je gibber, praat, … voel ik me zo volmaakt, gewoon door mèt jou en bij jou te zijn. Kaat, je wordt (bent) een super grote zus. Je verheugt je zo op je kleine zus, nog even wachten – het duurt lang ik weet het.

Mijn meisjes,

Ik hou super veel van jullie. Het leven kent zijn turbulenties, mensen ook, maar ik hoop dat ik ook jullie baken van rust kan zijn, waar we samen, zoekend en vindend, geloven, vertrouwen en vooral veel plezier en rust kunnen vinden.

Zo,

Het kort nu echt af. Ik denk vaak terug aan de turbulente bevalling van Kaat. Al sta ik er nu anders tegenover, dat geeft me vertrouwen. Ik voel me gesteund, ik voel me stilaan klaar (al hoop ik nog op enkele dagen rustrustrust). Ik ga het kunnen, ik stap in het proces, … En voor ik het weet gebeurt het allemaal nog eens: moeder worden.

Met alle schoonheid, puurheid, turbulenties, grappen&grollen, zoeken, vinden en niet vinden, pijn en troost, steun en ook terugvallen op jezelf, confrontaties – mooie en harde, in rust en onrust, … maar vooral in vertrouwen, op mezelf, m’n man, m’n kinderen – die het leven omarmen. Ik hoop het ook te kunnen: zoals een kind het leven omarmen en vertrouwen: alles is goed zoals het is.

Mama