Uitgerekende daum + Bevallingsverhaal

Vandaag zou mijn uitgerekende datum zijn,, DE dag..
Maar ons kleine vogeltje is alweer 8 dagen oud... 
De tijd is zo snel gegaan... ongelovelijk... en dat terwijl de nachten zo kort zijn..
(of zijn ze juist lang...?)

Op 11 April moesten wij ons melden op de verloskamers van het ziekenhuis.. het lot bepaalde dat mijn man die nacht buikgriep moest krijgen.
Die nacht had ik dus niet heel goed geslapen.. en mijn man al helemaal niet haha
om 6 uur ging onze wekker,, laatste checks en om half 7 vertrokken we naar het ziekenhuis..
7 uur daar aangekomen en ik melde me... ik mocht plaats nemen en heb daar ruim 30 min gewacht,, toen werd ik eindelijk geroepen en mocht ik aan de CTG..
Mavis deed het goed en na een uur hebben ze een inwendig onderzoek gedaan, en hadden besloten mijn vliezen te breken.. dit moest echter wel gebeuren op de verloskamer, dus ik moest wachten tot er 1 vrij kwam.
Dit duurde weer een hele tijd en de hoop dat ik de 11de zou bevallen zakte een beetje in onze schoenen... 
mijn man voelde zich gelukkig iets beter dus we hebben nog wel gelachen met elkaar. 
Eindelijk werd ik geroepen en mocht ik mee lopen naar MIJN verloskamer!
Verloskamer nummer 11..  hoe toevallig dacht ik nog... aan de muur hing een schilderij met pinguins.. 
Geen klok, en ik vond de kamer eigenlijk heel lelijk haha maar er stond een slaap bank en een verlosbed.. ik mocht op het bed liggen en ze probeerde mn vliezen te breken... dit lukte alleen nog niet helemaal maar ze had wel een scheurtje gemaakt,, (had 1 cm ontsluiting en mn baarmoedermond was nog niet heel erg week)
na het scheurtje in de vliezen gemaakt te hebben hebben ze een draadje op Mavis haar hoofdje geplaatst, en konde we haar hartslag mooi in de gaten houden.

Ik kreeg meteen een infuus met weeen opwekkers, dit was rond half 1..
Echter deden deze opwekkers helemaal niets,, en werd hij om de zo veel tijd omhoog gezet... rond een uur of 3 stond hij al op 6 maar nee hoor nog steeds geen weeen...
Mijn man werd ook steeds zieker en zieker,, hij werd zelfs zo ziek dat hij om de minuut naar de WC moest rennen om over te geven...
(Hoe bedoel je slechte timing!!)
omdat de opwekkers niets deen hebben ze ze opgehoogd naar 9. en zo rond kwart over 3 voelde ik lichte krampjes,, deze krampjes herkende ik meteen... het was begonnen!!!
rond 4 uur 3 cm, yeah het ging de goede kant op!
Ze waren makkelijk op te vangen en ik lachte ze weg,, ik moest zelfs nog lachen om mijn dood zieke man, die nogsteeds op de wc zat.. 
Tot het moment dat de weeen sterker werden en ik ze  weg moest puffen. 
op dat moment had ik heb graag naast me gehad en dit samen met hem beleefd.
op een gegeven moment moest ik plassen, maar ik mocht niet meer op de gewone WC omdat mijn man dus buikgriep had en ik dus alles moest vermijden om ook ziek te worden.
Ik kreeg dus een stoelpo... wat een vaag ding zeg.. hahah maar hij heeft me gered haha,, ik kon eindelijk plassen... de weeeen werden nu wel heel erg en het was ongeveer kwart over 4, ik had dus al een klein uur weeen... de verpleegster noteerde dat het nu echt begonnen was, en ze vond dat ik het goed deed... de weeen kwamen elke minuut en hielde 30 seconden aan... rond half 5 voelde ik dat mn weeeen over gingen op persweeen...  huh nee help!! dat kan niet... toch??? verloskundige werd er bij gehaald. (ja ik moest onder leiding van gyn blijven maar mn bevalling werd gedaan door een verloskundige,, bizar niet?)
ze zagen aan mijn lichaam dat het tijd was en ze belde de afdeling met de woorden dat ze vast stond op kamer 11..
ze voelde en vroeg of de verloskundige in opleiding ook mocht voelen.... ik had helse pijn maar ik zei dat ze na deze wee ook mocht kijken... ze zei dat ik al 7 cm had, waarop de verloskundige zei dat zij 5 had gemeten (dat betekende dus dat ik van 5 naar 7 in 1 wee was gegaan...) 
Ik kon mn persdrang niet meer tegenhouden... maar ik mocht niet persen... maar help mijn lichaam is te sterk!!
Ze hebben de laatste randjes weg geduwd en JA Ik mocht mee persen!!!
Ik perste zo hard ik kon mee.. 
De verpleegster heeft toen mijn man van de wc gehaald dat hij NU moest komen....
Op het moment dat hij naast me kwam staan werd het hoofdje al geboren ik keek naar beneden en zag haar hoofd,,, ik was er bijna!!!! daarna bij de volgende perswee heb ik alles gegeven en na een paar oerkreten en aardig wat natuurgeweld voelde ik haar lijfje geboren worden...
Ze werd op mijn borst gelegd en werd steeds blauwer..... heb haar even geknuffeld,, maar de verloskundige vertrouwde het niet Mavis wilde niet ademen en was al zo blauw als een smurfje... toen werd heel snel haar navelstreng door geknipt, en werd ze naar de nood tafel gebracht (naast mijn bed) en kreeg ze wat zuurstof, ze begon te ademen en kleurde roze... wel bleef haar hoofd blauw,, maar dat kwam omdat haar hoofd gestuwed was,, omdat het dus even duurde voor dr lijfje werd geboren..
Mijn man heeft toen voor de leuk een stukje van haar navelstreng nog mogen afknippen... daarna werd hij echt heel ziek en is hij naar huis gebracht.. 
Mijn schoonmoeder bleef bij mij, en heeft gewacht tot ik ook naar huis mocht met kleine Mavis (: 
Mavis woog 2830 gram, wat dus groter was dan verwacht! en ze was 45 cm lang (ongeveer)
 

Al met al een super snelle bevalling van 1,5 uur en 2 minuten persen... 
Ik kijk er ook zeer tevreden op terug, het gevoel van ik wil NOOIT meer bevallen is alweer weggeebt... (raar hoe snel dat kan gaan)
Het inige wat ik erg jammer vind is dat mijn man zo ziek was, en we het niet samen hebben kunnen doen,, ook vind ik het heel erg voor hem dat hij zijn dochter de eerste dagen niet heb kunnen knuffelen, kusjes geven en zelfs niet kon vasthouden....
Dat moet verschrikkelijk zijn geweest voor hem... en daar heb ik het eigenlijk nog steeds wel moeilijk mee.. 
Maar wat telt is dat hij nu op de bank zit met kleine Mavis in zijn armen... dus ze kunnen het lekker inhalen samen!

x