Zaterdag bij de echo bleek dat ons meisje TE klein is,, en in een afbuigende lijn groeit.
Ze leek behoorlijk bezorgd.. en het ik moet zeggen dat het wel een beetje aan me begon te knagen...
Ze heeft na de echo ook meteen mijn verloskundige gefaxt, en gebeld..
ik hoorde verder niets dus dacht dat het wel mee viel..
Vandaag had ik een gewone afspraak bij de verloskundige. en had wel positief bericht verwacht..iets van: ach het hoort gewoon bij haar of ow jij bent ook klein t komt wel goed.
Helaas was de verloskundige nog paniekeriger dan de echoscopiste...
Ze had zelfs al een spoed afspraak gemaakt bij de Gyneacoloog.. +extra echo, waar ze niet alleen de groei bekijken, maar ook de bloedtoevoer..
Ze wilde me eigenlijk vandaag al daar hebben.. maar ik kan morgen pas om 13:10 terecht.
Ik ben eerlijk gezegt heel erg geschrokken, en weet niet zo goed wat ik kan verwachten... de verloskundige heeft zelfs de woorden: Haar halen gebruikt.
En hoe nuchter ik ook normaal gesproken ben... ik ben bang.. ik ben heel bang... bang voor het onbekende.. bang haar te verliezen... Ik kan dat niet aan.. zij is mijn alles.. (met Jake en Lola natuurlijk)
Ze is zo welkom,, maar nu nog niet... Ik wil er niet aan denken.. ik Hoop gewoon dat ze op mij lijkt... ik was ook maar 42 cm en 2400 gram bij 40+1....
En hopelijk is er morgen dus niets afwijkends te zien op de echo... en heb ik een Gyn die verder kijkt dan de gemiddelde lijnen..
Een Gyn die snapt dat ik zelf ook nooit een gemiddelde lijn gevolgd heb... maar een afbuigende lijn... Maar ondanks dat.. ben ik wel gezond en mankeer ik niets.. dat Haar broer de zelfde afbuigende lijn volgt.. en met hem ook niets mis is... Laat haar gewoon haar lijntje volgen...en vertrouw op de natuur!
Als er niets afwijkends gevonden wordt, Laat haar dan gewoon een gezond klein Baby'tje zijn...
Om dit alles voel ik me enorm schuldig... geen idee waarom.. ik voel me een verschrikkelijke moeder...
Alsof mijn lichaam faalt en zij moet boeten..
Of ik voel me waardeloos omdat niets eens normaal kan gaan..
Dat mijn kinderen de zelfde dingen moeten mee maken...
En alleen omdat we afwijken van 'normaal'
Dat we klein zijn wil niet zeggen dat we zwak zijn...
Of dat we als we 10 jaar zijn en met school naar de gymzaal lopen, en moeten oversteken we nog een handje moeten geven aan een groot klas genootje (diewel ruim 1 jaar jonger is)
Waarom is dat zo?? Ik word er zo verdrietig van....
Dus bij deze... Mijn liefste Jake, Lola en Mavis.. het spijt me dat we niet tussen de lijnen vallen en we ons vaak moeten verantwoorden.. of zwakker worden bevonden dan dat we zijn... Maar onthoud, je bent zo sterk als je wil zijn!
Om deze blog af te sluiten: Ik word net gebeld voor mijn TNS markt onderzoek...
Ik neem op, vraagt die vrouw of mijn ouders thuis zijn.....
*Zucht*
reacties (0)