Ik voel me schuldig

Ff een snel blog.

Mijn nicht en der man waren vanaaf bij ons langs. Ze is nog 5 weken verwijderd van haar bevalling op een mooie, gezonde zoon of dochter. Ik denk jongetje, maar kan het mis hebben.

Wij hebben zo'n leuk opstapje of afstapje hoe je het noemen wilt. Wat doet madame nou, ze ziet dat afstapje niet en valt. Ze valt tegen haar man, schuin op de grond. Ik denk dat ze flauw valt en der man gilt keihard haar naam. Ze staat op en begint keihard te lachen. Haar man kijkt heel verschrikt, maar zij blijft lachen. Ik vraag waar viel je op, zei zegt op mijn neus. Ik zeg nog niet op je buik, heb je geen pijn. Nee niet op mijn buik, maar heb wel pijn bij mijn neus. En blijft maar lachen en toen moest ik ook lachen.

Maar nu voel ik me schuldig dat ik ben gaan lachen. Ik lachte wel met haar mee, maar toch. Heb haar al smsjes gestuurd dat ze de bewegelijkheid moet blijven controleren in der buik en misschien toch maar ff de VK moet bellen.

Nou ben ik zelf ook wel een keer gevallen tijdens mijn zwangerschap en voelde ik zelf ook geen pijn en had ik niks, dus ik weet hoe het voelt. Maar toch voel ik me schuldig. En toen lachte ik ook keihard, maar toch.

En Khloë is vandaag 3x omgerolt zonder dat wij het weer zagen. Zal wel eens leuk zijn als ik het zou zien. Maar wat was ze weer trots.

Liefs Linda