Waarom zo onzeker

Ik ben nog nooit zo onzeker geweest in mijn leven. En het gaat helemaal niet over zwanger worden of zwangerschap, want dat zit er voorlopig ff niet in.

Pas geleden is er wat gebeurd op mijn werk en kreeg alleen maar verwijten naar mijn hoofd. Ik deed alles fout en kind lief deed niks fouts. Ik stond voor dit akefietje altijd stevig in mijn schoenen en stond achter mijn acties. Maar door dingen die er zijn gebeurd, sta ik wel achter mijn acties die ik doe, maar achteraf denk ik dan, waarom doe ik dat, worden de ouders dan niet boos. Maar mijn collega en man zeggen steeds doe eens normaal. Je bent harstikke gek met die kinderen en als je ze een keer op hun donder moet geven, dan moet dat. En daar hebben ze gelijk in, ik heb echt het beste met die kinderen voor maar toch!!! Wat 1 zo'n ouder al niet kan doen. 2 jaar daar werken, hard werken. Ouders zijn aardig en de kinderen ook, maar ben zo onzeker geworden. En dat moeten die kinderen ook gaan voelen. Khloë voelt ook dat ik minder in mijn vel zit. Ze huilt niet ofzo, maar het lijkt of ze me af en toe vast pakt en me wilt troosten. Klinkt misschien gek, maar als ik haar beet heb (of zij mij) voel ik zoveel liefde en kijkt ze me aan en dat ze dan zegt jij bent de liefste mama. En dat ben ik natuurlijk ook. Maar hoe zet je zoiets van je af. Vergeten kan ik niet zo snel. Ik over dingen nog maanden tobben.

Sorry van het stomste blog ooit bij BB, maar moest het gewoon van me afschrijven. Ja verklaar me maar voor gek, want op dit moment ben ik bang dat ik dat nog word ook.

Liefs van nutty Linda