Even luchten

Een week voor mijn NOD.

Het blijft moeilijk.

Meerdere vrienden hebben de laatste weken aangekondigd een kleine te krijgen.

Sommige waren zwanger van de eerste toen ik mijn miskraam kreeg. En is nu de 2de opkomst.

Het is iedereen van harte gegund.

Maar bij ons brengt het nog een groter gemis.

Hebben we dan het echt het traject nodig voor iui of misschien wel ivf. Op het moment zou ik het fijn vinden om ermee te startten. Maar begrijp me niet verkeerd. Ik zie er ook tegen op, mocht het zover komen. Ik werk zelf in de zorg. Ik werk onregelmatig. Als we het traject in gaan moet ik het aan mijn collega’s uitleggen. Iets waar ik nu geen behoefte aan heb. Ook al weten ze van mijn operatie, ze weten niet het hele verhaal.

Over ongeveer 3 weken moeten we weer naar gyn. Er staat een kwartier geplant voor de afspraak. Maar eigenlijk weten we al wat er wordt besproken. Voor nu geen verder traject. Dit heeft de arts mij ’s avonds al verteld naar mijn OK. Maar ons rest de vraag wanneer mogen we terug komen. Ondertussen zijn wij per april alweer 2 jaar bezig.

Samen kunnen we er goed over praten. We hebben een stabiele relatie. We zijn al heel lang bij elkaar. Maar merk wel dat er bij ons samen nu het gevoel heerst:  wanneer het ons nu gegund is? Hier hebben we het regelmatig over. We het zoveel te bieden.

We hopen, wat we eigenlijk vorig jaar ook al hoopte dat het ons jaar gaat worden. En dat onze dromen uit gaan komen.

En dit gunnen we ieder ander ook!