Trots!
En zo mochten we gister weer verschijnen op het consultatie bureau. De dag ervoor had H.idde wat vlekjes op zijn huid gekregen , mij werd verteld ´virus-vlekjes'. Ik twijfelde of ik wel heen moest gaan, want hij zou ook prikjes krijgen.
Eenmaal op het cb aangekomen meteen verteld over de vlekjes en dat ik liever geen prikjes wilde nu.
'Waarom niet, ons criterium ligt bij het wel of niet koorts hebben, heeft hij dat?'
'Nee natuurlijk niet, dan was ik hier niet, maar ik voel mij niet prettig bij het nu prikken'
'Geen probleem, dat is reden genoeg, komt u maar naar het inloop spreekuur over 2 weken'
Bij deze dus een pluim voor het consultatie bureau , had een enorme discussie verwacht eerlijk gezegd.
Even wat lichamelijk onderzoek, alles in orde. Eén bal in zicht, de benen even recht, het hart en longen klinken goed, lampje volgen met de ogen en geen ingegroeide teennagels (!?! serieus..) . Goedgekeurd!
'Wat kan hij allemaal?'
'uhm...' Tja .. wat wilde ze horen?
'Kruipt hij nog mijn zijn buik over de vloer?' (!?)
'Kan hij zich al een beetje optrekken?'
Ik heb hem op de grond gezet zodat ze het zelf kon zien, ik wou daar natuurlijk ook niet als een overdrijvende-arrogante-mijn-kind-is-de-beste-mama zitten.
En wederom! Verbaasde blikken over hoe mijn mannetje de ruimte aan het ontdekken was.
#Whoeiii #Jeeejjjj!
Kruipend richting tafeltje, optrekken aan tafeltje, speelgoed er af slaan met een vloeiende beweging, 3 losse stapjes richting ander tafeltje om daar ook grote opruiming te houden.
Toen wilde ze voor de grap wat testjes doen die ze normaal bij 14 maanden doen zei ze.
'Maak je geen zorgen als hij het nog niet kan, want het hóeft nog lang niet!'
Een bakje met wat blokjes, of hij er een blokje uit kon halen, en weer terug stoppen was de bedoeling.
Dat kon hij wel.
Een heel klein propje papier pakken (oog-hand coördinatie noemde ze het, ik noem het oog-hand-mond coördinatie).
Dat kon hij ook wel.;)
Toen vroeg ze of hij al een beetje brabbelde... en wat hij dan zei.
'Uhm..'
'Hidde, wil jij die mevrouw soms ook wat vertellen??' Vroeg ik op mijn meeste kirrende toon.
'bladiebladiebbladiebladiebladibla!' én 'H.i.dde! H.i.dde!'
'Hij zegt zijn naam???'
En alsof het de normaalste zaak van de wereld is, zeg ik op arrogante-mijn-kind-is-de-beste toon :
'Ja .'
En met meer stempels dan hij op zijn pamper kan dragen, verlaat ik met opgeheven hoofd en een air aan mijn reet (mijn-kind-is-de-beste!!!) de ruimte.
reacties (0)