De afgelopen twee dagen ben ik aardig geweest voor mijn man. Hij heeft kunnen uitslapen tot ongeveer 10 uur, terwijl ik vanaf 8 uur onze dreumes bezig hield. Nou ben je als ouder van jonge kinderen in een soort permanente staat van moe-zijn en extra-slaap-nodig-hebben. Er is altijd wel iets: niet willen inslapen, te vroeg wakker worden, midden in de nacht gaan huilen, of gewoonweg nachtvoedingen. Dus ieder extra uurtje slaap is mooi meegenomen.
Dus, naar vanochtend. Ik werd wakker van een ' Volgens mij is ze wakker', gemurmeld door manlief die naast me ligt. Ik vraag hem hoe laat het is, half 7. HALF ZEVEN... Valt misschien mee, maar ze sliep de afgelopen dagen mooi uit tot ergens tussen 8 en 9. Dus dit valt even tegen. Ondertussen wordt ik langzaamaan wakker uit m'n toch best wel diepe slaap. Ik realiseer me dat m'n man ondertussen alweer zijn typische diepe, trage slaapademhaling heeft. En vanuit de kamer naast ons komen inderdaad wat murmelgeluidjes en ze draait wat heen en weer. Maar geen gehuil, geen geklets, geen reden om haar eruit te halen. En ik... Ik ben ondertussen klaarwakker en moet nodig plassen. Door de kou naar beneden, dus nog wakkerder. Nog even in bed gelegen, maar slapen zat er echt niet meer in. Ondertussen ruim een half uur later. Annabel slaapt nog steeds. Mijn man slaapt nog steeds. En ik heb de afwas van gisteren maar afgedroogd en opgeruimd en ben gaan schrijven.
Mannen..
reacties (0)