Bevalling

Zo'n bevalling wil ik echt NOOIT meer meemaken. Na 3 dagen hevige voorweeen gehad te hebben, die erg regelmatig kwamen was ik al erg moe en zat. Maar wat ik gisteren heb gevoeld 25 januari vanaf half 8. Werd net als de andere ochtenden weer aan de ctg gelegd. Hartslag van de kleine was te regelmatig en dat zien ze liever niet. En mijn buik was ERG onrustig. Had al een paar keer ontzettend veel vruchtwater verloren, maar dat zou niet met elkaar te maken hebben. Ik dacht daar anders over, want de pijn werd letterlijk met de minuut heviger. Na mijn man gesproken te hebben, die ging net slapen vanuit zijn nachtdienst, kwamen de weeen om de 30 seconden, en ze duurden soms wel 4 minuten. Ik bleef maar op de bel drukken dat ik het niet meer hield. En gaf aan dat ik moest persen. Elke keer werd gezegd probeer de weeen maar weg te puffen, de arts komt er zo aan. Ik dacht ik blijf maar bellen en toen kwam de arts als eerste bij mij. Nou we gaan even kijken of je al iets van ontsluiting hebt. WAT je hebt al 10 cm!!! Direct naar de verloskamer. Mijn man werd gebeld, sliep echt net een half uurtje de arme schat. Ik maar roepen, ik kan niet meer, ik moet persen! Moest ik het vol houden tot mijn man kwam. Duurde ongeveer 15 min, hij was er mega snel!! Wat was ik blij dat ik hem zag! Moest meteen gaan persen. Wat een kracht moet je daar voor zetten zeg! Omdat de hartslag van de kleine minder werd, kwam meteen de kinderarts. Nog half uurtje persen en de kleine Gwen zag het licht om 10.46 uur. Zow, wat een groot kind. Amper vijf minuten op mij gelegen te hebben is mijn man samen met de kleine weggegaan. Toen begon de ellende voor me. Mijn baarmoeder ging niet samentrekken, dus kreeg twee injecties en er werd flink op mijn buk gedrukt. Daar reageerde ik amper op, maar uiteindelijk kwam de placenta. Toen begon het bloeden, Het bleef letterlijk maar stromen, en ben 2.5 liter bloed verloren. Kreeg meteen hoge koorts, dus het was een mega drukte van artsen en verpleegkundigen om me heen. Overal werd er in me geprikt voor infusen, en kreeg zuurstof. Ik dacht letterlijk, ik ben er geweest, zo'n paniek was er op de gezichten te zien. Na een half uurtje kwam mijn man terug. Die viel zowat flauw, want overal lag er bloed. Ik kreeg antibiotica en 2 zakken bloed, en kwam langzaam iets bij. Ondertussen waren ze mij van onder aan het hechten want ik had een flinke knip gehad, omdat de bevalling op moest schieten. Zo, en dat heb ik gevoeld, want dat ging natuurlijk zonder verdoving, ze zijn wel een uur bezig geweest. Na een aantal uren had ik het bloed gehad, en zakte mijn hartslag weer iets, en mijn bloeddruk steeg. De koorts werd iets minder. Op wat er allemaal gebeurd was en allergische reactie op medicatie raakte ik gigantisch aan de diarree, ze hebben me wel 20 keer moeten verschonen! 

 Een arts kwam langs en vertelde wat en hoe er allemaal gebeurd was. Ze zei dat als ik zoveel bloed thuis had verloren, dat ik het waarschijnlijk niet overleefd had. Die woorden hebben me letterlijk wakker geschud. Ik weet nu wat het leven me waard is, en ga van elke seconde genieten! Helemaal van de kleine.

Gwen doet het echt ontzettend goed, ze zijn zeer tevreden over haar, en verbazen zich over haar gewicht. Ben trots op mijn meisje!!

Morgen hoor ik of ik al naar huis mag, maar het herstel zal nog waarschijnlijk wel 8 weken voor me duren. Als Gwen het zo goed blijft doen, mag ze volgende week ook naar huis! SUPER

Thank God for everything!