En nu..?

Het begon allemaal op 31 augustus 2016, dat was de dag dat ik mijn laatste pil heb ingenomen. Een spannende tijd brak aan, want ja voor een kindje kiezen doe je nou eenmaal niet elke dag! We besloten om in ieder geval een cyclus af te wachten alvorens we er 'echt voor zouden gaan'. Mijn onttrekkinsbloeding volgde al gauw, maar de eerste echte menstruatie liet 50 dagen op zich wachten. Ik als leek dacht in de tussentijd rond cyclusdag 30 dat ik overtijd was en heb er een aantal testjes tegenaan gegooid. Natuurlijk, allemaal negatief! Wat een malloot ben ik, volledig uitgaan van zo'n cyclus app.. Maar ik dacht echt dat het allemaal klopte! 

Na mijn eerste menstruatie zijn we gaan proberen, keer op keer kwam er een teleurstelling. Wat achteraf blijkt, we hadden seks op de verkeerde momenten. In januari ben ik begonnen met ovulatietesten, helaas was dat ook niet meteen een succes. Ik kon mijn piek niet vinden, of misschien testte ik wel niet lang genoeg door.. En toen werd ik weer ongesteld, helaas.. We besloten om de 1 à 2 dagen gemeenschap te hebben, zodat we zeker weten mijn eisprong niet konden missen. Maar ook dat haalde niks uit. 

Pas in april/mei toen ik door had hoe ovulatietesten precies werkten, kwam ik er ook achter dat mijn cyclus app voor geen meter klopt. Zo'n app doet alles volgens het boekje. Mijn eisprong vindt doorgaans wat later plaats en heb ik geen LF van 14 dagen, maar 12 dagen en soms 13 dagen. Nu ik dit wist moest het allemaal wel goedkomen. Toch?

Je raadt het al, ook niet. Daarom ben ik in juni begonnen met temperaturen om zo een nog beter inzicht in mijn cyclus te krijgen en om de bevestiging te krijgen dat mijn ei 24-48 uur na een positieve ovulatietest gesprongen is. Gelukkig gebeurde dat elke keer. En nog steeds hadden we regelmatig gemeenschap, we konden mijn eisprong echt niet missen! Het begon mij inmiddels wel wat zorgen te baren.. zou het aan mij liggen? Ben ik wel gezond? Op dat moment kwam niet in mij op dat het aan mijn vriend zou kunnen liggen. 

Na de zoveelste teleurstelling hebben we besloten om dan toch maar de huisarts te gaan raadplegen. Op vrijdag 29 september konden we terecht en heeft mijn vriend een zaadonderzoek moeten doen. Dit kon alleen op dinsdagochtend bij het lab van het ziekenhuis ingeleverd worden. 

Dinsdagochtend: wat een gedoe en wat een stress! Vriendlief heeft die ochtend thuis het zaad geproduceerd en wij zijn meteen met het potje tussen mijn borsten naar het ziekenhuis gereden om het af te geven. Daarna brak een spannende tijd van wachten aan.. De tijd kroop voorbij, dagen leken weken te duren.. Het was zenuwslopend voor mij, maar vooral voor mijn vriend. Vrijdagmiddag kreeg mijn vriend dan eindelijk de uitslag. Die uitslag was een klap in ons gezicht, het viel rauw op ons dak. Het zaad van mijn vriend is verminderd vruchtbaar. En nu?

De huisarts heeft ons de keuze gegeven of we het nog even zelf willen proberen of dat we een verwijzing naar de medische molen door gaan zetten.. Jeetje, wat vinden we het lastig. Je begint met onbezorgd zwanger willen worden en eindigt met of we de medische molen in of niet. 

Onze wens voor een kindje is ontzettend groot en hopen dat deze wens gauw in vervulling gaat. Ik denk dat ik mijn keuze gemaakt heb, maar mijn vriend laat het nog even in het midden. En dat is ook goed, we geven elkaar de tijd en de ruimte om het een plekje te geven. 

Tot zover mijn verhaal, I keep you posted.

Liefs,
mij