Verloren
Lieve meiden,
Bijna tien weken hebben wij mogen genieten van het intense geluk. Onze droom was werkelijkheid geworden, maar helaas, de bubbel van geluk is uit elkaar gespat. Een miskraam is de werkelijkheid.
Het was vrijdag en beide keken we gespannen naar het scherm. De verloskundige zocht voorzichtig naar Kruimeltje in mijn buik. Ineens zag ik een schim verschijnen. Mijn hart maakte een blij sprongetje, maar een fractie van een seconde later viel mijn hart in een diep donker gat. 'is het leeg?' vraagt mijn man geschrokken. Ik kijk naar de verloskundige die moeilijk kijkt en nog steeds zoekt. 'Het hartje' zeg ik zacht. De verloskundige kijkt me aan en vertelt ons dat het kindje wel zichtbaar is, maar dat er geen hartje meer is. Ik sla mijn handen voor mijn mond, mijn tranen stromen over mijn wangen. Mijn man hoor ik 10 keer 'nee, dat kan niet' roepen. Hij zinkt over mij heen in elkaar.
'zal ik jullie even alleen laten' vraagt de verloskundige en ik knik verdoofd naar haar. Mijn man huilt zijn ogen uit zijn hoofd. Mijn tranen blijven stromen en ik voel me leeg, ik aai hem over zijn bol. Beide voelen we ons verloren.
Kruimeltje, ons kindje, heeft het niet gehaald. Het hartje is gestopt met kloppen, maar waarom? Het heeft de strijd van het leven verloren, en dat terwijl het niet eens een wedstrijd is. Een groot leeg gat blijft achter in ons hart. We willen het gewoon nog niet geloven.
Het verlies is hard aangekomen. We moeten onszelf weer vinden. Angst, verdriet, pijn, onzekerheid zijn maar een paar ingredienten van het totale gevoel wat ons overspoelt.
Ik hoop dat we onzelf snel weer kunnen vinden. Gelukkig heb ik een lieve man die me elk uur laat weten dat hij van me houdt.
Ik ga de komende tijd wat rustiger aan doen. Waarschijnlijk ben ik even niet meer zo vaak hier. Maar goed, dat kan ik nu wel roepen, maar ik weet gewoon even niet meer wat ik met mezelf aan moet.
Ach, tijd zal het leren.
X Joosje
reacties (0)