Hey meiden,
Ik heb het ff gehad.
Ik loop een beetje met mn ziel onder mn arm. Ik voel me zo 'mislukt'...
Ik, ik, ik...ja, het draait even allemaal om mij. Niet dat ik dat bewust wil, maar ik heb enorme medelijden met mezelf.
Ik heb twee beste vriendinnen. We vertellen elkaar 'alles' en zij weten van mijn wens om zwanger te worden. Nu ben ik 32 en mijn dinnetjes ook, dus het moeder zijn of willen worden is een onderwerp dat niet vreemd is om samen te bespreken. Gisteren hoorde ik dat één van mn vriendinnen na één poging al zwanger is. Ik wist niet dat ze aan het proberen was, maar goed, dat hoeft ze niet te delen... Het lag echter niet in mijn verwachting, omdat haar man zo fel en erg lelijk praat over babies. Hij wilde dan ook nóóit kinderen. Een mening kan veranderen, maar ik had m nog niets anders horen zeggen. Zij praatte er in mee, al was het wel een stuk milder.
De mededeling kwam behoorlijk rauw op mn dak en ik moest mn best doen blij te reageren. Ik was in totale shock... Ik moest ff slikken, echt bewust in- en uitademen om niet in huilen uit te barsten. Pfff... Wat een rare gewaarwording van mezelf en wat schaamde ik me...
Ik ben blij dat ze het me gister vertelde, want ze wilde het vandaag vlak voor carnaval gaan zeggen tegen mij en mn andere vriendin Nou, dan had ik het helemaal zuur gehad...
Natuurlijk ben ik blij voor haar. Ik gun niemand 21 rondes proberen zonder resultaat. Ik gun niemand een grote wens die maar niet in vervulling gaat. Ik wens mijn vriendin een heel mooi gezond en lief wondertje. Ik wil niet jaloers zijn, ik wil geen verdriet hebben om mezelf, maar tjonge... Ik voel die dingen toch.
Ik heb wel met haar gepraat dat ze zich niet moet gaan verstoppen voor me. Ik wil juist praten hierover en ook hebben over haar. Ik geef mezelf nog maar een paar dagen om me stilletjes zo te voelen en die aandacht te geven aan de verdrietige IK.
Daarna heb ik weer ruimte voor de jij, hij en zij.
Grx Joosje
reacties (0)