Bevallingsverhaal Aimée

En dan opeens is het zo ver: de dag dat ons kindje gehaald zou gaan worden! Na een onrustige nacht vertrokken we s'ochtends naar het ziekenhuis.


Nog een laatste keer thuis met een buikje

In het ziekenhuis aangekomen moesten we ons om 09.00 uur melden bij de kraamafdeling. We werden opgehaald en mochten naar de kamer gaan waar we achteraf ook zouden komen te liggen. Gek is dat, om zo je tassen klaar te zetten en dan maar daar te wachten op wat komen gaat ... met je baby nog in je buik!

Na even gewacht te hebben, kwam er een verpleegster aan die de apparatuur haalde om een CTG te maken.


CTG

Na een half uur werd de CTG afgesloten en moesten we weer wachten. Na een tijd kwam de verpleegster om alvast een infuus aan te brengen. Ondertussen was ik al ruim 12 uur nuchter en kreeg ik toch best honger (ondanks de zenuwen!). Na wat aandringen van mijn kant om toch iets tot me te kunnen nemen, kreeg ik maar liefst 2 ijsklontjes ... Tja, beter iets dan niets en hoe blij kun je daar dan mee zijn?!

Na het aanbrengen van het infuus duurde het wachten wel erg lang. Eigenlijk stond de KS gepland voor 13.00 uur maar eind van de ochtend kregen we al bericht dat het allemaal iets ging uitlopen. Een exacte tijd kregen we (nog) niet door. Dus ondertussen maar een beetje kletsen met mn buurvrouw op de kamer. Ik lag op een kamer voor 2 personen alleen bestemd voor vrouwen die middels KS bevallen. Op zich was ik daar wel heel bij mee, omdat het een stuk rustiger is en omdat je op een kamer ligt met iemand die op dezelfde manier bevallen is. Na zo'n operatie is dat prettig om ervaringen uit te wisselen en je ziet dat je niet de enige bent die worstelt om uit bed te komen of om je kindje op te tillen.

Rond 13.00 uur kregen we te horen dat de gynaecoloog die ons kindje zou halen erg druk was en werd de vraag gesteld of we wellicht een andere gynaecoloog wilden die wel eerder tijd zou hebben. Daar hadden we geen twijfels over: natuurlijk! We waren nu wel heel ongeduldig en ook opa's en oma's belden constant voor de stand van zaken.

Eindelijk ging er wat meer vaart in komen, om 15.00 uur zou ons meisje gehaald worden! Na deze mededeling kwam de verpleegster om de katheter in te brengen, niet heeeeel erg prettig maar wel noodzakelijk. Hierna werd mijn bed richting de OK gereden. Jack liep mee tot aan de OK en moest daarna even afscheid nemen zodat hij mee kon met de verpleegster om zich om te kleden.

Eenmaal op de OK begon ik toch wel erg nerveus te worden. Opeens is het allemaal zo echt, het felle licht en zo'n kille harde operatietafel. De gynaecoloog en de rest van de artsen stelden zich voor en vroegen me meermaals of ik wist waarvoor ik kwam en of ik me goed voelde. Nee mensen, ik ben nerveus maar niet geflipt ;-)

De anesthesist werd erbij gehaald om de ruggeprik te geven.


Even gevoelig maar zeker niet pijnlijk

Na het geven van de ruggeprik moest ik al snel gaan liggen en voelde ik me heel snel warm worden beginnende vanuit mijn voeten, al snel trok het verder omhoog. Met een koud watje vroegen ze me of ik kon aangeven waar ik het koud voelde. Al snel was ik tot net onder mn borsten gevoelloos, alleen kon ik mn rug nog wel iets voelen. Jack was ondertussen ook bij me, terwijl ze bezig waren bleef hij dicht bij me en was het heeel intiem zoals we lieve woordjes tegen elkaar aan het zeggen waren en elkaar maar bleven kussen. Ik was zo blij dat hij dichtbij me bleef!

Ik voelde ondertussen een hoop geduw en getrek op mn buik en voelde ons meisje langzaam uit me worden getrokken. Jack keek op en ik hoorde haar huilen: Aimée is geboren! Jack bleef maar tegen me zeggen: schatje, ze ziet er zo mooi uit! ze is zo mooi! Haar huilen was zo'n geruststelling, ze is er echt!


Aimée is geboren!

Daarna werd ze snel in de couveusebak gelegd en nagekeken door de artsen.


En mama kon het allemaal zien terwijl ze werd gehecht

Van te voren had ik aangegeven hoe mijn ervaring met de vorige KS was en dat ik vond dat het hechtingsproces niet goed was verlopen. Ik wilde Aimée na de geboorte goed kunnen zien (bij Noa liepen ze na haar geboorte meteen met haar weg en heb ik haar pas veel later voor het eerst gezien).

Welkom lieve Aimée!

Nadat ik haar bij me had, moesten ze nu wel echt weg met haar. Zo'n OK is voor een kleintje veel te koud om lang te blijven. Het duurde nog wel even voordat ik gehecht was en weer de OK uit was. Ik denk dat het 20 min. was voordat ik klaar was en weg werd gereden.

Daarna ging ik naar een uitslaapkamer, nou ja ... in mijn geval niet echt uitslapen aangezien het geen algehele narcose betrof maar goed. In het infuus werd pijnstilling gegeven en mijn bed werd verwarmd. Ik had het namelijk zo ontzettend koud en kon niet stoppen met trillen. Na een half uur werd ik heel erg slaperig maar wilde zo ontzettend graag naar mn meisje en naar Jack toe. Na zo'n 3 kwartier werd ik naar de kraamafdeling gereden. Eindelijk naar mn meisje!

Heerlijk om haar toen dicht bij me te houden. Zodra ik haar in mn armen had, was ze stil. Volgens Jack was ze daarvoor onrustig. Ik heb deze bevalling als zo positief ervaren, wel heel gek als het gepland is maar mede dankzij het ziekenhuis die zo goed naar mijn wensen hebben geluisterd voel ik nu de hechting en de band met Aimée heel sterk. Ik ben blij hoe het allemaal gelopen is. Een van de mooiste dagen van mn leven. Hoera ze is er! Welkom op de wereld Aimée, ik hou van jou!

Liefs,

trotse mama van Aimée