Ah, zo gaat dat dus!

Mama zijn, dat ben je eigenlijk al op het moment dat je zwanger bent. En ik moet zeggen dat ik nog steeds wel 's denk van: wow ik ben nu mama, er is een meisje dat straks mama tegen mij gaat zeggen.

Toen Noa net geboren was, zat ik nou niet bepaald op een roze wolk. Heel vaak nu had ik gewenst dat ik toen na terugkomst uit het ziekenhuis degene kon zijn die voor haar zorgde. Gewoon de simpele dingen; verschonen, flesje maken, in bad doen, omkleden, bedje verschonen. Door mijn keizersnede moesten Jack, mijn moeder en de kraamverzorgster dit doen. Vooral het oppakken uit bed en haar tegen me aan houden (zonder zooo voorzichtig te doen ivm mn buik) vond ik echt een gemis en het maakte me ook vaak verdrietig. Ik vond het soms zelfs moeilijk als ik Jack met haar rond zag lopen om haar te troosten en om dan te vragen: mag ik haar vasthouden? Ik herinner me dat ik haar in mn armen had in bed en haar fluisterde; vind je dat je mama het wel goed doet? Ze sliep, maar ze glimlachte. Natuurlijk niet bewust, maar voor mij was het een teken dat het allemaal vanzelf wel goed zou komen.

Goed, een paar weken later ben ik wat fitter en kan ik meer zelf. Ik weet nog goed de eerste dag dat ik alleen met haar was. Van tevoren had ik me hier druk om gemaakt, want ik had daarvoor elke keer hulp gehad en nu moest ik het zelf doen. Natuurlijk lukte het prima en voelde ik me trots en vooral ook gelukkig om ook 's alleen met haar te zijn.

Daarna heb ik vaak gedacht aan bepaalde dingen. Hoe moet dit, doe ik het wel goed, hoe doen anderen dit? En vooral; wanneer weet je wanneer je bepaalde dingen moet doen? Voor mn zwangerschap was ik eigenlijk niet vaak bij mensen met baby's. En als ik 's op kraamvisite was dan kreeg ik 't al benauwd als ze me vroegen of ik de baby even vast wilde houden. Ik vond dat maar niks, had het idee dat iedereen naar me keek. In mn zwangerschap vond mn schoonzus het wel fijn om haar zoontje bij mij op schoot neer te zetten, onder het motto 'kan je alvast oefenen'. Nou, er valt niks aan te oefenen, ik voelde me er alleen maar ongemakkelijk onder. Toen Noa geboren werd, was dat meteen anders. Dit is mijn meisje, het voelt natuurlijk en gaat vanzelf.
De eerste weken, nou ja ... maanden ondersteunde ik haar hoofdje. Logisch dat is belangrijk, maar ik vroeg me af tot wanneer ik dat moest doen en wanneer kan ze zelf haar hoofdje wat stabieler houden. Laatst vroeg ik me af hoe ik haar kan leren zitten, hoe leer ik haar omrollen, wanneer kan ze uit een beker drinken en hoe leer ik haar dat en ... nou ja, zoveel verschillende dingen. En er zullen ongetwijfeld nog meer vragen opduiken, maar ja weet je ... ongemerkt ondersteunde ik haar hoofdje niet meer, op schoot kan ze al even kort zonder steun zitten, ze heeft zich in de box (stiekem zonder dat ik het zag hihi) van rug naar buik gedraaid. En ik kan me niet herinneren dat ik haar dat bewust heb geleerd.
Waar het op neerkomt; je hebt geen handleiding nodig, mama zijn kun je niet leren, mama zijn is een gevoel. En dat gevoel is alles wat een baby nodig heeft.

En zo denk ik achteraf heel vaak: ah, zo gaat dat dus!