Kind zit de hele dag aan mij vastgeplakt.

Hier ook een enorme plakkerd, heel de dag door zit ze het liefst op me lip haha, ze is ook echt een schatje, en zegt mij de hele dag door hoe lief ze me vind etc, super cute, maar ook bij mama houd het een x op, en moet ze soms ook echt ff gewoon luisteren, als ze een kus wil geven erc prima mag altijd, maar het echte plakken kan alleen als ik er tijd voor heb, als ik bezig ben of gewoon weg even geen zin er in heb dan zal ze gewoon even moeten wachten, zolang ik het duidelijk bij haar aangeef is het best oke voor haar, soms vraagt ze dwn vind je mij niet lief, jawel schat ik vind je heel lief maar we kunnen niet altijd plakken aan elkaar haha.

Tijd om te bedenken dat opvoeden juist het tegenovergestelde gestelde is van afwijzen. Je wilt haar toch zelfvertrouwen leren? Daarvoor is nodig dat jij toelaat dat ze los van jou te functioneren. Waar komt jouw angst vandaan om haar tekort de doen? Denk je dat zij niet in staat is om zichzelf even te vermaken? Zolang jij dit in stand houdt, gaat ze het idd niet leren... Grenzen hanteren, is heel gezond. Daarmee geef jij haar het goede voorbeeld

Ik vind best dat kinderen mogen leren dat anderen ook hun grenzen hebben, lichamelijk. En dat ook mama niet altijd beschikbaar is. Dat heeft niks met afwijzen te maken, maar wel met je eigen grenzen aangeven. Je kindje moet leren dat ze niet direct de aandacht krijgt wanneer ze die wil. Ze zal soms even moeten wachten. Leg het haar wel uit. Dus "Mama gaat nu eerst even dit of dat doen. Daarna komt mama naar je toe". En ik zeg ook gerust dat ik gewoon even geen zin heb om met hem te spelen.

Ik ging vaak op de grond de grond zitten in plaats van op de bank. Dan was ik dichterbij en ging hij beter verder met zijn eigen spelen. Inmiddels kan ik weer lekker op de bank zitten:). En een boek of tijdschrift lezen deed ook wonderen. Dan kon hij ineens veel beter zelf spelen. Dat is toch anders dan je telefoon of niks doen.

Ja hier is dat ook wel zo geweest. Maar als ik het niet wil gebeurt het niet. En ik vind best dat je tegen een peuter duidelijk kunt zijn in wanneer jij ergens wel of geen zin in hebt. Dit heeft niks te maken met afwijzen of dergelijke. Het is namelijk ook de manier waarop je iets kunt zeggen. Als zij bij jou op schoot wil, en het komt jou niet uit kun je gewoon zeggen dat ze op de bank naast je mag komen zitten of op een stoel naast je, dan voelt ze zich heus niet afgewezen. Knuffelen mag van mij wel altijd.

Hier ook een bekend issue! Ik stel soms wel echt m’n grenzen. Nu even niet op schoot. Even zelf spelen. Soms help ik ze dan even zelf op gang door mee te spelen en dan loop ik weg.

Bij m’n dochter werd het rond 2,5 jaar minder!

Herkenbaar hoor.

Rond die leeftijd was het meer fysiek en nu nog steeds alleen dan meer verbaal.

Moet hem met van alles nadoen, en alles meezingen, etc. 🤣

Hij verteld continu wat hij aan het doen is.

Mama… Milo op de bank zitten.

Mama.. Milo taart maken” etc etc.

Gaat de hele dag door. 🤣

Wel herkenbaar hoor. Hier gaat het met periodes. Nu weer wat minder maar soms noem ik haar 'mijn schaduw' 🤭 Ik hoef maar te gaan zitten en ze wil op schoot of gekriebeld. Waar ik ook naartoe ga, ze wil altijd mee. Ik kan me niet omdraaien of zij is er ook. Soms zie ik haar niet eens omdat ze met me meebeweegt 😂 Zowel aandoenlijk als irritant. In sommige dingen kader ik het wel, ik heb ook mijn ruimte nodig. Dan zeg ik bijvoorbeeld: ik ga eerst ontbijten en koffie drinken, daarna mag je op schoot.

Ik krijg het al benauwd als ik het lees 🙈 Hier ook een dame van bijna 2 (februari) en kletst de hele dag de oren van mijn hoofd haha! Vind ik helemaal niet erg, maar voor onnodig hangen ben ik echt allergisch. Je mag daar best je grenzen in aan gaan geven. Bijvoorbeeld zeggen dat je eerst doet waar je mee bezig bent en dat jullie daarna lekker gaan knuffelen

Het is heel herkenbaar maar geen tips 😬

Hier ook. Zodra hij mij ziet is het mama . Als hij mij een hele dag niet ziet , gaat het prima.

Bij mij ook erg uittesten en bij m'n man niet