Eindelijk, bijna de 20 weken echo. Chaos en somber.

Chaos, dat is mijn leven op dit moment.
Het begin van deze zwangerschap begon al niet goed.
Ondertussen ook nooit meer een blog geschreven omdat alles niet heel rooskleurig is.
Het mooie is dat de eerste verse ivf terugplaatsing weer gelukt was.
Vervolgens aardig wat bloedverlies, eerste echo met de mededeling dat het niet goed zat.
En zoo beroerd, vanaf 6 weken.
Elke dag zwak ziek misselijk, alles is teveel. Gedachtes, dromen van een heel ziek kindje.
Depressieve gedachtes, een hele sombere bedoeling.
Ondertussen ben ik 18 weken, nog steeds beroerd.
Nog steeds kan ik niet voor mijn dochter zorgen, nog steeds ook geen besef dat er echt een baby in mijn buik zit.
Nog steeds bang dat dit kindje van alles mankeert waardoor onze dochter nog minder haar mama heeft.
Deze zwangerschap is zo het tegenovergestelde als toen.
Ik was zo blij, trots, gelukkig ik straalde, wel bang maar niet overheersend.
Bijna niemand weet nu van deze zwangerschap, ook onze dochter nog niet.
Als de 20 weken echo er goed uit ziet, gaan we het aan haar vertellen. (Ze is 4)
Want waarschijnlijk komt er dan dus wel echt een baby wat ik me nog steeds niet voor kan stellen.

Verder zijn we in november verhuisd naar een andere woonplaats, speciaal voor de school.
Maar ik voel me opgesloten in het huis al vanaf dag 1, ik vind het veelste ver van mijn ouders.
Nu gaan we dus terug verhuizen 2 maanden voor de uitgerekende datum.
En ik voel me zo enorm schuldig, het is hier een kinder paradijs.
Ze is deze week gestart op de school in de wijk waar we naartoe gaan.
En de school is vreselijk.
Ik heb zo'n spijt, al jaren opzoek naar een school. En nu omdat ik het te ver vind van mn ouders gaan we terug en zit ze op een vreselijke school.
De verkoop kan ik niet meer terugdraaien.

Alles is chaos op dit moment, mn werk ook.
Ik ben ziekgemeld maar niemand kan mijn werk overnemen dus werk ik elke dag 2 uurtjes vanuit huis.
Verder doe ik niets. Zodra ik me inspan ben ik direct hondsberoerd.

Maandag met 19 weken hebben we de 20 weken echo.
Ik hoop zo dat het er oke uit ziet en ik wat meer rust heb.
Tuurlijk kan er nog van alles misgaan maar ik kan dan ook meer dingen afstrepen.
En onze dochter het nieuws vertellen.
Daarna hebben we direct een gesprek bij de psycholoog.
Loop bij een soort van ontspoorde zwangeren afdeling in het ziekenhuis.
Het wordt dus een beladen dag.

Al met al had ik nooit verwacht dat een zwangerschap er zo somber uit kon zien, zeker niet na een ivf traject.
Ook daar voel ik me schuldig over.

Aardig wat getypt, isset al maandag?