Poeh lastig.. Ik weet dat met zon jong kindje er vaker ruzies waren door oa vermoeidheid. Ik snap alles niet waarom als je hulp vraagt dat een ruzie moet worden? Hij kon gewoon rustig aangeven dat dat niet ging en nee zeggen?
Zou ook wel balen als mn man nee zegt als ik hulp vraag omdat het nodig is.
Hoe je man is kan je niet veranderen.. ik zou proberen een rijbewijs te halen zodat je haar zelf kan brengen. Probeer in oplossingen te denken zegmaar.
Maar vermoeidheid is zeer normaal nu.. ik denk dat je toe bent aan wat rust en ook leuke dingen doen met partner als alles irriteert, dat is hier vaak het geval.. succes!
Ik heb, als ik jouw verhaal lees, niet het gevoel dat jullie sámen haar ouders zijn... Blijkbaar mag je vriend van zichzelf gewoon buiten schot blijven en moet jij het voor hem opknappen...
Natuurlijk is dat veel te zwaar. Misschien kun jij je ook een tijdje ziekmelden om bij te komen? Je ms op zich, geeft daar al aardig wat reden toe, lijkt me...
Sterkte meid!!
Dat zullen vast meer mama's hebben, maar niet iedere mama heeft MS! (Daarom denk ik ook dat je met een aantal reacties hieronder niks zult kunnen)
Ik heb zelf ook MS en ik weet hoe heftig ziekte en vooral koorts op je klachten kan uitwerken. Dat alleen al zou voor mij reden zijn om me ziek te melden.
En dan heb ik het niet eens over de vermoeidheid. Dat is de meest invaliderende klacht bij MS.
Ik heb inmiddels al 17 jaar MS en moet mijn man nog steeds uitleggen dat ik sommige dingen niet kan ivm mijn MS-vermoeidheid.
Je moet je man blijven uitleggen dat het geen onwil is van je, maar dat je extra vermoeid bent door de MS. En meld je dus ziek!
Zodra je wat meer energie hebt, ga dan eens met je man zitten om te kijken naar manieren om dingen anders te regelen zodat je/jullie niet zo moe zijn. Het is in jullie beider belang dat jullie overeind blijven en dat jouw MS stabiel blijft.
De koorts heeft me inderdaad echt genekt, gooi daar nog eens een ongesteldheid van jewelste bovenop en er is echt niet veel met me aan te vangen.. ik moet wel echt eerlijk bekennen dat wat ik schreef een frustratie was van afgelopen week. Hij doet namelijk wel echt veel en zorgt samen met mij voor onze dochter. Hij laat me in het weekend vaak langer uitslapen ook al is het mijn ochtend (we wisselen want eerder was ik altijd de sjaak en dat ging dus echt niet meer).
Het is denk ik vanaf mijn kant ook wel ern beetje dubbel. Mijn ouders wonen 300km verderop dus die kunnen niet zomaar even oppassen of helpen. Afgezien van de vrienden van mijn vriend (die zijn nu ook wel mijn vrienden maar toch) heb ik hier niet zoveel. Het is allemaal zijn familie en zijn omgeving. Da’s soms best eenzaam 🤷🏼♀️
Ziekmelden is voor mij niet nodig hoor, zo ver is het gelukkig niet maar misschien is het inderdaad wel eens nodig om hier beter en goed over te praten met vriendlief
Heel herkenbaar hoor, loodzwaar kan het zijn helemaal met pijn erbij.
Wat zijn de dingen die je kan veranderen?
Op de fiets naar kdv ipv lopen?
Misschien heb je wel een lieve buurvrouw die het leuk vindt je kindje weg te brengen? Overleg met je man. Zeg bijvoorbeeld: dit en dit moet vandaag gebeuren. Wat doe/kan jij doen? Dan doe ik dat en dat.
Is het wegbrengen voor hem 5 min? Laat hem dat dan doen en zorg dat jij iets van hem overneemt wat hij misschien vervelend vindt (koken, ik noem maar wat) en wat voor jou minder intensief is. Wees op die manier lief voor elkaar.
Ga ook met elkaar in gesprek. Hoe gaat het nu met jou? Waar loop jij tegenaan? Wat heb jij nodig? Als er meer begrip komt, komt mildheid en elkaar iets gunnen vaak vanzelf.
Een dag extra kdv kan jezelf net die ruimte geven waardoor je kan opladen.
Kijken naar achterban opvang, opvang dichter bij, auto of rijbewijs halen, oppas zoeken, hulp voor ondersteuning zoeken.
Snap je maar zoek naar dingen die wel mogelijk zijn Ipv niet. Wat heb je nodig en zoek hierbij aansluiting
Ik vind het zonder lichamelijke klachten al pittig. We staan al 9 maanden op standje overleven en we hebben net Corona gehad. Nou, we waren blij dat man en dochters klachtenvrij waren en weer naar buiten mochten 🤣 Dus ja, herkenbaar. Mijn man en ik plannen echt tijd samen.
Wat je partner betreft zou ik heel duidelijk je grenzen aangeven. Hij kan best even jullie dochter wegbrengen
Kun je een dag weg blijven van werk, de kids wel naar de opvang/school en dus een dagje voor jezelf?
Kun je je kindje ook met de fiets naar de opvang brengen? 20 minuten lopen is maar max de helft fietsen. Elektrische fiets zou nog kunnen…
Pittig hoor, zo te lezen zitten jullie er allebei doorheen 😘
Wij hebben ook wel eens ruzie gemaakt om wie het meeste 'recht had op moe zijn' of wie het meest moe was. Soms ben je allebei gewoon echt op. Maar juist dan is het belangrijk elkaar in de gaten te houden en voor elkaar te zorgen.
Bekijk wat je zelf kan doen, neem bijvoorbeeld een dag vrij op een opvangdag om bij te tanken. Of ziekmelden als het echt niet gaat. En bekijk wat je samen voor elkaar kunt doen, het is echt geen onredelijk verzoek dat hij even jullie dochter brengt. Ook niet als hij ook moe is.
Als je moe bent, kun je minder hebben en is het ook moeilijker om jezelf in een ander te verplaatsen. Probeer hier rustig over te praten, geef aan: ik ben kapot, ik red het niet meer, ben bang dat ik echt uitval. Ik moet nu stoppen, ik heb hulp nodig.
Kan hij nog wel iets doen, dan moet hij echt inspringen. Is de vermoeidheid bij hem ook zo erg, dan hebben jullie hulp nodig. Een oppas, iemand die soms voor jullie kookt, een huishoudhulp, zulke dingen. Aangeven dat je op bent is belangrijk, niemand heeft er iets aan als je opgebrand bent. Je man ook niet, je kind niet, jij niet. En je werkgever ook niet trouwens.
I can feel you. Ik ben ook echt doodop. Gisteren buikgriep dus vandaag heeft mijn man toch dochter naar school gebracht het is maar 3min lopen . Maar ik ben kapot. Ik zou toch een gesprek aangaan met je man. Tijd voor mezelf heb ik ook niet met drie kleintjes . Maar , soms moet je echt wat tijd voor jezelf nemen anders is het ook niet
Meer leuk. En ik werk niet eens.
Jeetje meis ik voel je frustratie en moeheid.
Vind het erg flauw van je vriend dat hij gezien jouw lichamelijke en mentale gesteldheid niet even 10 min van zijn tijd wilt opofferen om de kleine weg te brengen zodat hij jou kan ontlasten.
Ik ben nog geen mama dus hoe erg je leven veranderd weet ik niet maar ik weet wel dat mijn vriend en ik elkaar zullen steunen en ontlasten mocht het nodig zijn.
Nee je ben niet egoïstisch, iedereen heeft een keer me-time nodig.
Lieverd ik heb het al eerder gezegd ongeacht dat we redenen snappen vanuit de mannen betekent het niet dat als jij je echt niet oke voelt hij even wat meer kan ingooien.
Vergeet niet hij heeft voor jou en voor Ivy gekozen heh! (Dus inclusief jouw ziekte)
Mocht je even willen sparren en schouder willen you know where to find me 
Ik schrik hier best wel van. Als jij deze klachten hebt en je vriend wil niet de moeite nemen om dat stukje te rijden.. wow. Denk dat je helemaal niet egocentrisch bent. Jullie hebben beiden behoefte aan tijd voor jezelf. Ga toch eens kijken hoe je dit in kan plannen! En wat betreft je man.. die verander je niet, maar hij mist wel inlevingsvermogen wat mij betreft!
reacties (16)