Dag lieve lezers,
Gisterenavond ontdekte dat ik zwanger ben! Heel blij thank God. Ik kon niet wachten tot mijn man thuis was, dus heb ik hem gebeld.
Hij was euforisch en zo blij, mama en broer aan telefoon gehad: ook heel blij.
Mama stelde me voor om de volgende dag naar dokter te gaan voor een bloedafname.
Bij de dokter: hij feliciteerde me niet eens, ging meteen kijken hoe ver ik was. 4 weken, ik reageerde
positief en dokter ging verder met het is nog heel pril en eigenlijk te vroeg om te testen. Alsjeblieft reageer niet paniekerig als
het misloopt. Er is niets verkeerd met jou of jouw partner, dat is de natuur. Ik dacht van ok...maar hij bleef maar op hameren dat de kans bestaat dat het zal mislopen.
'Dus als je bloed ontdekt en je borsten minder zeer doen dan wil dat zeggen dat het vruchtje verstoten werd'. Heel eerlijk ik was echt niet tevreden met het gesprek. Eerste gesprek
over mijn eerste zwangerschap en zo doemdenkend. Het voelde alsof hij voorspelde dat het slecht ging gaan. Verder zei hij we gaan bloedafname doen om te kijken of je genoeg hcg hormoon hebt
zoniet dan is het geen positieve zwangerschap.
Ik kreeg het benauwd, bedoel net ontdekt dat ik zwanger ben en dan moeten aanhoren dat ik het kan verliezen. Ik wist dat de 3 eerste maanden delicaat is maar toch dokter hoeft me niet een heel gesprek te voeren hierover.
Dan ging het redelijk positief over wat ik moet doen en mijn eetgewoontes tot hij mij de vraag stelde of ik al gedacht heb wat ik ga doen als mijn kind afwijking lijkt te hebben. Echt erop afgaan dat ik mijn zwangerschap dan zou moeten beëindigen.
Ik ben vertrokken met een heel ambetant gevoel....gelukkig kon mama mij geruststellen.
Hoe was jullie eerste gesprek bij de dokter? Is dat normaal dat ze zo doemdenkend zijn?
reacties (0)