Het begin
5.5 week...
Moet mezelf de hele tijd toespreken: Ik ben zwanger!
Moet het nu toch maar écht gaan geloven dat het zo is.
Ik kijk elke dag naar de test die naast mijn bed ligt als reminder en als bewijs.
Vandaag heb ik voor het eerst het gevoel dat ik de vrucht wil aanmoedigen:
Kom op he! Doe je best... Knok lekker met me mee. Jij moet het doen. Hou vol! Samen goed groeien! En nog meer van dat soort aanmoedigings-jellen ;)
Nu heb ik ook nog een blaasontsteking met kuurtje, dus voel me niet optimaal, terwijl dat het enige is wat ik nu moet doen: gezond zijn! Grrrrrrr.
Ik kan het niet geloven, maar ik kan er bijna ook niet op wachten. Ben bang dat het mis kan gaan en wil juist vertrouwen hebben in het vruchtje.
Langzaam, maar steeds vaker, verschijnt er een grote stoere glimlach op mijn hoofd. En dan weer een pijnlijke... die borsten! :)
Kom maar op met de pijntjes!
Samen gaan we knokken he!
reacties (0)