Liefde voor twee

Mijn lieve dochter L is 9 maanden en mijn man en ik hebben altijd de wens gehad voor twee kindjes vlak na elkaar. Als ik L zie, dan zie ik hoe groot ze al is en zie ik zoveel voordelen aan nu al proberen voor een broertje of zusje. Zo kan ik tijdens haar slaapjes ook rusten als ik dat zou willen en gaat zij al bijna naar de peuterspeelzaal als de baby geboren is. Het lijkt mij heerlijk twee jonge kinderen.

Maar wat lastig om de knoop door te hakken. Laatst schreef ik al een blog over mijn slapeloze nachten met L. Als ik 2 van dit soort slapers heb, dan weet ik niet wanneer ik zelf moet slapen. Anderzijds helpt het misschien als mijn melkproductie afneemt door een zwangerschap, zodat L minder voor melk komt 's nachts... Ik wil L wel blijven voeden aan de borst en hoop ook dat, dat lukt tijdens een zwangerschap. Ik geniet nog zo van die momenten samen en gun haar die voeding ook.

Nog een keer zwanger zijn lijkt mij heerlijk, maar nog een keer bevallen.... Die herinnering is ook nog wel heel vers. Ik had pre-eclampsie, moest worden ingeleid met 40+4, had een bevalling van 33 uur, waarbij zij vast bleek te zitten, 2 x vacuümpomp en een knip. Vervolgens moest L worden opgenomen op de neonatologie, omdat zij niet goed dronk en te veel bilirubine had. Ondertussen lag ik 1,5 dag na mijn bevalling al in een mri, omdat mijn been het plotseling niet meer deed. Het moment dat ze zeiden dat ik misschien verlamd was geraakt door de ruggenprik sloeg echt keihard binnen. Uiteindelijk bleek het om 2 zenuwbeschadigingen te gaan, maar tijdens mijn eerste twee kraamweken heb ik vrijwel geen visite gehad, alleen maar in het ziekenhuis gelegen, geen kraamzorg thuis en alleen maar doktoren die langskwamen. Mijn zenuwen zijn nu bijna helemaal hersteld, lopen ging na 6 weken weer redelijk en op dit moment kan ik alleen nog niet goed rennen en is het gevoel er nog niet helemaal. De neuroloog en gynaecoloog hebben geen verklaring voor de zenuwbeschadiging en zagen ook geen risico voor een volgende bevalling, maar ik merk dat het mij nog wel bezig houdt. Het lastige is dat de mensen om mij heen er eigenlijk niet meer aan denken of durven door te vragen als ik er over begin. Zij hebben ook gezegd het lastig te vinden.

Wat fijn om dit eens van mij af te kunnen schrijven. Ik lees hier al ongeveer 2 jaar mee, maar had pas afgelopen week voor het eerst een profiel en blog gemaakt. Bedankt voor het lezen. Heeft iemand iets soortgelijks meegemaakt? Adviezen om de knoop door te hakken?

Hetgeen waardoor ik elke keer denk: wij moeten er gewoon voor gaan, is L. Als ik mijn dochter zie, dan voel ik zoveel liefde dat ik het voor mijn gevoel bijna niet kwijt kan en wil daarom zo graag ons gezin uitbreiden.

1156 x gelezen, 1

In Zwanger worden

reacties (13)


  • Liselott

    Niet hetzelfde gelukkig, wel vroege gebroken vliezen en bij nr 2 ook verhoogd risico..

    Voor mijn gevoel nog extra spannend omdat eerste bevalling nog geen 2 uur duurde.. (angst groot dat ik veel te vroeg ga bevallen)

    Toevallig pas blog over geschreven, eennalaatste?

    Ik heb binnenkort een gesprek met VK staan. Om over mijn zorgen te praten, een soort pva maken.. ik hoop dat dat mij al meer rust kan geven..

    Wie weet voor jou ook te overwegen optie, alleen dan misschien met gynaecoloog?

  • Jacqii

    Jeetje heb je blog gelezen, jij hebt ook een heftige bevalling gehad. Heb je wel een goed na gesprek gehad met de verloskundige? Ik heb een lang gesprek met de gynaecoloog gehad om te horen waarom dingen zijn gedaan en mag vroeg in een volgende zwangerschap terugkomen om een plan te maken. Mag jij al voordat je zwanger bent komen?

  • Liselott

    Weinig, geen gesprek gehad met VK erover nee.., kan er nu wel makkelijker over praten. Maar gedachte aan 'serieus' voor een tweede gaan zorgde voor zoveel oprakeling, onrust: Ik weet nu wat ik kwijt kan raken, zoveel liefde voor m'n zoon.. De angst is groter dan nodig laten we maar zeggen.

    Ik heb 3 augustus een gesprek staan, schrijf komende tijd mijn vragen op en hoop dat ik zo 'ontspannen' de rit in kan gaan: info bespreken als ik nog niet onder hormonen zit vind ik prettiger.. mocht ik desondanks toch 'last' blijven houden wil ik er andere hulp bij zoeken.

    zou voor jezelf afwegen wat je nodig hebt: als je merkt dat het zwanger worden al nodige stress oplevert zou ik vragen of het mogelijk is het gesprek naar voren te schuiven: de reis naar de zwangerschap is OOK belangrijk.. Gun het jezelf om er een mooie tijd van te maken binnen de omstandigheden..

    Fijn trouwens dat jij begrip zo ervaart uit je omgeving! Hier voornamelijk onbegrip: het is toch goed gekomen, hij leeft toch nog, gewoon niet zo druk maken, schiet je niets mee op etc..

  • Jacqii

    Wat vervelend dat je niet met de vk erover kon praten. Na mijn bevalling heb ik uiteindelijk na een paar weken tegen de vk durven zeggen dat het niet goed met mij ging en zij heeft toen een nagesprek geregeld in het ziekenhuis. Dat hielp wel. Er was in mijn omgeving wel steun, maar ook onbegrip dat ik in het ziekenhuis geen energie had voor kraamvisite en ik niemand mijn dochter liet vasthouden totdat ik zelf kon lopen met haar. Ik was verdrietig dat mijn dochter niet mee naar huis mocht, dat ik niet bij haar mocht slapen, dat ze zo moe was, dat de kraamweken zo anders gingen en dat ik niet de zorg kon geven zoals ik wilde.... Ik kon haar niet oppakken en als verpleging haar meenam kon ik er niet achteraan. Ook sommige opmerkingen van verpleegkundigen... Het blijft toch in je geheugen. Mensen in mijn omgeving snapten niet dat ik dat moeilijk vond en hoopten allemaal dat ik met iemand kon praten, maar eigenlijk was dat alleen met mijn man. Voor hem was het hoofdstuk ook wel al eerder afgesloten dan voor mij. Gewoon weer doorgaan was zijn mentaliteit, want alles is goed gekomen. Dus wat je schrijft herken ik wel. Mensen vinden toch dat je door moet gaan, maar ik kan er nog steeds emotioneel om zijn. Heb ook wel angst dat een tweede ook weer opgenomen moet worden.

    Mooi dat je zegt dat er ook stilgestaan mag worden bij de reis naar een zwangerschap toe. Het is toch emotioneel om er weer mee bezig te zijn als de eerste zo heftig was.... Ik hoop dat jouw gesprek heel helpend is en het erbij stilstaan ook weer helpt bij het verwerken. Ik heb destijds wel met de neuroloog gesproken en besloten dat als ik mag kiezen, ik geen keizersnede wil. Die beslissing wilde ik ook niet nemen onder de hormonen, dus snap goed wat je bedoelt. Tijdens een zwangerschap wil je sommige keuzes al gemaakt hebben.

  • Liselott

    Wat fijn dat jij wel dat gesprek hebt gehad!

    Ik snap dat t voor familie niet leuk is om nog niet vast te kunnen houden, maar toch als ouders de eerste plaats: zeker als ze al door zoveel verpleging wordt vastgehouden..

    Ondanks dat je met je nuchtere verstand echt wel kunt bedenken dat verpleegkundigen je kleine niet 'afpakken' voelt dat misschien wel zo als je zo machteloos bent..

    Zo'n situatie als jou, de bezorgdheid over je gezondheid (en in mijn geval de angst dat ik mijn kindje aan het verliezen was de laatste week en bevalling) is ook haast niet te herkennen als je niet in de situatie hebt gezeten misschien.

    Ik ben stiekem ook wel van gewoon doorgaan, maar nu puntje bij paaltje komt.. Rakelt alles weer op! Ik heb dan de 'mazzel' dat mijn man wel graag ook bij dat gesprek aanwezig wil zijn, en dat hij het toch wel iets spannender vind dan verwacht (hoewel hij t dan nu wel verder uit z'n hoofd kan zetten tot hét gesprek)

    Grappig dat jij dat ook zo herkent (beslissingen zonder hormonen) in mijn omgeving komt t soms beetje als 'overdreven' over lijkt het!

    Ga je even toevoegen als 'vriend', vind wel fijn jou te volgen gezien de nodige herkenbaarheid ;)

  • Fijne-mie

    Jeetje..mijn bevalling was ook zo vacuüm pomp en knip tot weet ik veel hoever..en t herstel verschrikkelijk..ik zou ook je lichaam nog even de rust geven maar mooi om te lezen dat je nu al gezinsuitbreiding wilt!geniet van je kleine en val alle leuke mijlpalen

  • Maamiii1985

    Kan je niet om een keizersnede vragen?

  • Jacqii

    Ik heb de gynaecoloog daar inderdaad over gesproken en mag om een keizersnede vragen, maar ook dan krijg ik natuurlijk een ruggenprik. En het herstel van een keizersnede kan nog veel langer duren dan de 6 weken dat ik met mijn been zat. Maar bedankt voor het meedenken :)!

  • Maamiii1985

    Maar waarom moet je persé een ruggenprik? Ik ben 3 keer bevallen zonder prik en natuurlijk is bevallen niet fijn maar een ruggenprik is toch niet verplicht? Misschien dat jij wegens andere dingen er wel één MOET dan snap ik het , maar ik vraag het puur uit interesse 🤗

  • Jacqii

    De vorige keer bleef ik uren lang hangen op 4 cm en mocht geen andere pijnstilling, omdat ik maar 4 cm had. Het inleiden duurde ook erg lang en had telkens weeënstormen, dus na 28 uur kon ik niet meer. Wel fijn dat je er naar vraagt. Misschien kan ik aan de gynaecoloog vragen of wij een plan kunnen maken om de ruggenprik te vermijden, want daar ben ik eigenlijk het meest bang voor geworden door de risico's en wilde het sowieso eigenlijk helemaal niet. Ik hoop ook heel erg dat een volgende vanzelf komt en ik niet ingeleid hoef te worden. Ik vond dat erg naar. L wilde het liefst nog blijven zitten 😅 De hele bevalling kwam totaal niet in de buurt bij de thuisbevalling zonder pijnstilling die ik voor ogen had, maar ik kon niet eens meer staan om de weeën op te vangen (zat helemaal vol met vocht, dus elke beweging deed pijn) en was zo beroerd door die pre-eclampsie. Bloeddruk was 160/100. Achteraf dus heel blij dat ik in het ziekenhuis was, want doordat L ook nog eens vast zat.... Ik weet niet hoe dit thuis was gegaan... Ik zal er naar vragen als wij een plan gaan maken! Bedankt voor het mee denken, want een bevalling zonder ruggenprik is vast geen pretje, maar nog een keer een prik krijgen terwijl er al gezegd was dat ik er misschien verlamd door was geraakt.... Ik durfde eigenlijk al niet, maar nu helemaal niet meer

  • Ilsee88

    Hey meis, ik herken je verhaal enorm.

    Echter duurde de bevalling niet zo lang maar wel ook met de vacuüm pomp bevallen. Met het hechten hebben ze een zenuw meegehecht waar ik tot de dag van vandaag nog steeds last van heb. Wat de gynaecoloog en bekkenbodem fysio hebben gezegd in coronatijd dat een nieuwe bevalling alles zou op kunnen lossen. Wij hebben oprecht altijd gezegd dat we er niet te lang tussen willen. Nu ging het niet zo vanzelfsprekend als bij onze dochter Noor (1 maand raak) nu een paar maanden verder, vorige maand een miskraam en nu bijna 5 weken 🍀🙏🥰 onze dochter wordt over 2 weken 1 jaar 🥰 en in Maart mogen we de volgende verwachten. Ik ben vrij nuchter over de bevalling, ze laten er nooit 1 zitten. Het wordt even heel zwaar de eerste maanden maar ik hoor ook zo veel leuke verhalen van kinderen met weinig leeftijdsverschil. Ik ben zielsgelukkig nu! Nu maar hopen dat hij of zij blijft zitten uiteraard! Succes met de beslissing 😘

  • Jacqii

    Gefeliciteerd met je zwangerschap en wat naar dat het zo moeilijk ging en je een miskraam hebt gehad. Hoop dat jouw 2e bevalling ook beter gaat. Ben je niet bang dat het nog een keer gebeurt? Ik vond het wel heel moeilijk dat ik niet alles kon doen met mijn dochter de eerste weken. Ik ben wat dat betreft wel bang dat ik of mijn kindje weer zo lang in het ziekenhuis moeten blijven. Dat zal lastiger gaan als ik ook een kindje thuis heb. Dan wil je er voor allebei zijn. Anderzijds snap ik helemaal dat je zielsgelukkig bent nu maakt je gezin nog completer hè 🥰

  • Jojo91

    Moeilijke keuze, zelf zou ik proberen om minimaal tot haar eerste verjaardag te wachten. Dan heeft je lichaam nog net wat meer tijd om te herstellen. Ik zou er ook vanuit gaan dat bv vaak moeilijk gaat tijdens een zwangerschap. Je melkproductie loopt terug en vaak zijn je tepels gevoeliger. Gewoon iets om in je achterhoofd te houden Dus wat die dingen betreft zou ik nog even wachten, maar ik kan me heel goed voorstellen dat gevoel soms sterker is dan je verstand. Qua bevalling weet je het nooit vantevoren, maar vaak gaat een tweede bevallig wel makkelijker!