Bevallingsverhaal!

29-11-2010, 39 weken en 6 dagen zwanger. Niet veel anders als andere dagen tijdens de zwangerschap, behalve dan de met regelmaat terugkerende harde buiken. Eerst om de 9 minuten, later om de 8. Niks om me zorgen over te maken, immers herkende ik ze niet als zijnde echte weeën zoals bij de eerste zwangerschap. Tot ik mijn zoontje van de naschoolse opvang ophaalde en ik 50 meter voor het huis wel kon janken van de pijn en in staat was om mijn vriend te bellen om me op te halen met auto. Man wat deed dat zeer! Toch naar huis gelopen en toen kwam het... De nesteldrang... Balen dat ik door de sneeuwval geen boodschappen had gedaan en ook niet de bedklossen had opgehaald, maar daar doe je 's avonds nog maar weinig aan he? Even lekker douchen en de harde buiken waren over... Tot ik op de bank zat, auw, een wee. Auw, nog een wee. Auw, nog een. Van ellende maar in bed gaan liggen en telkens toen ik bijna sliep, auw! Weer een... En toen maar gaan biechten bij mijn vriend he, dat ik de hele dag al harde buiken had en dat ze steeds pijnlijk werden en dat hij dus toch gelijk zou krijgen en op 30-11 vader zou worden...

Vriendlief mocht nog even slapen van mij, immers kon hij toch weinig doen. Het was toen half 1 's nachts. Om 2 uur heb ik hem wakker gemaakt dat hij toch echt de verloskundige moest bellen, ik hield het niet meer! En toen hij wilde bellen zei ik dat hij het toch maar niet moest doen. Gezien de vorige bevallingsduur kon het nog uren duren... Toen duurde de gehele bevalling 23 uur, nu was ik pas goed en wel 2 uurtjes bezig. Dus hij niet bellen. Ik weer de douche in en maar puffen en om half 3 dan toch maar gebelt. Om 3 uur was de verloskundige er, 1, misschien 1,5 cm ontsluiting? Dat zou nog even gaan duren... Ze zou om 6 uur terug komen en dan zouden we naar het ziekenhuis gaan gezien de sneeuwval en mogelijke files. Maar om kwart over 5 hield ik het echt niet meer, de weeën kwamen en gingen in een rap tempo en ik kon mezelf geen houding meer geven met buik, rug en beenweeën. 3 cm was de score toen. Dus op naar het ziekenhuis. Daar aangekomen bleek ik al 4 cm te hebben. De vliezen werden gebroken en ik kreeg een pijnstillend infuus. Toen bleek dat ze in het vruchtwater had gepoept. Gelukkig was ik al in het ziekenhuis! En toen ging het snel... Om half 8 kwamen de weeën weer in alle heftigheid terug ondanks de pijnstilling, ik kreeg ze niet meer weg gepuft. Dus op de bel gedrukt, ze zouden vragen of de pijnstilling omhoog mocht. Dat mocht. Eerst nog even toucheren, 6 cm. Alleen lag dochterlief niet goed en ik moest op de andere zij gaan liggen. Het was toen 8 uur. Ik draaide op mijn andere zij en kreeg meteen persdrang. Dat kon niet! Zij de verloskundige. Ik had pas 6 cm. Toch was het zo riep ik. Zachtjes mee persen en wegpuffen, zo sprak ze... Volgende wee, weer die persdrang! Weer aangekaart en weer kon dat niet volgens haar. Ik werd kwaad bij de 3de wee, dat ze echt kwam en anders stond ik op en zou ik naar de wc gaan, maar er moest iets uit! Met een diepe zucht nog maar even toucheren en toen werden ze vlug. Ze kwam echt! Allemaal schortjes aan en ik mocht persen! Eindelijk! Met 4 persweeën was ze er om 8.19 uur! Wat een zalig moment! Eindelijk na al die maanden je kleintje vast kunnen houden! 3700 gram en 51 cm lang, een prachtig en gezond prinsesje!