Verdrinken in verdriet (en boosheid)

Vrijdag middag, daar ging ik weer, terug naar de kliniek om te bevestigen wat wij al wisten, het hartje klopt echt niet meer.
Weer mocht mijn partner niet mee, weer moest ik die klap in mijn eentje opvangen...
Daarna werd ik weer naar de balie gestuurd, met dikke tranen in een wachtkamer vol mensen. Naast de kliniek is de geboortezorg waar ik stralende zwangere vrouwen zie binnenlopen met hun stralende parners. Weer besef ik mij dat ik weer niet bij deze vrouwen hoor.
Bij de balie vraag ik de medicijnen aan om de zwangerschap af te breken. De assistente vraagt mij om weer terug te gaan zitten in de wachtkamer tot zij de medicijnen heeft gepakt.
Na wat minuten roept zij mij om mee te komen zodat ze kan uitleggen hoe de medicijnen in gebruik moeten worden genomen. Ik kan nog maar weinig opslaan maar helaas, mijn partner mag er weer niet bij zijn.
De assistente leest via een instructie voor hoe de medicijnen gebruikt moeten worden, daarna kan ik weer vertrekken.
Eenmaal thuis lezen wij de instructie kaart van het ziekenhuis en de bijsluiter van de medicijnen goed door. Blijkt dat de instuctie kaart en de bijsluiter niet met elkaar overeen komen.
Na heel lang wachten aan de telefoon hebben wij uiteindelijk echte duidelijkheid van een arts gekregen hoe de medicijnen te werk gaan.
Zaterdag de pil ingenomen wat alles 'los' maakt en zondag de 4 tabletten ingebracht die het gaan starten.
Zondag werd ik al wakker met heftige krampen, na het inbrengen van de tabletten ga ik weer liggen en na nog geen eens een half uur beginnen de krampen zo heftig te worden dat ik niet meer weet hoe ik mij moet bewegen, de miskraam is op gang gekomen.
Ik voelde mij koud, kotsmisselijk en enorm moe.
Aan het einde van de middag heeft mijn partner toch maar de SEH gebeld vanwege mijn verhoogde temperatuur. Ik mocht meteen langskomen.
Ik kreeg weer een infuusje in en werd gebracht naar het kamertje waar wij de eerste echo hadden gehad waar het kloppende hartje nog te zien was. Eenmaal later kwam dezelfde gynaecoloog die deze echo ook had gemaakt.
Er werd weer een echo gemaakt om de staat te bekijken, het vruchtje was er al uit (vruchtje... wat klinkt dat rot, het was gewoon al mijn baby, hoe klein dan ook).
Na wat meer onderzoek en mijn dalende temperatuur was alles goed genoeg om weer naar huis te gaan.
Ik was zo moe dat ik snel in slaap viel.
Vandaag (eigenlijk gisteren gezien de tijd) ging het redelijk, misschien een soort van zelfbescherming, shock o.i.d?
De bloeding was minder hevig, ik heb wat gekeuteld in huis en ben zelfs even de deur uit geweest voor een boodschap.
Na het avond eten begon ik rustig aan een knutselwerk die ik nog moest afmaken.
Mijn partner ging naar bed want die moet weer vroeg op (maar werkt gelukkig thuis).
Ineens overspoelt mij een enorme vlaag aan verdriet en boosheid. Ik heb het gevoel of ik er in verdrink. Ik voel mij ineens zo leeg en alleen en voel een dosis aan oneerlijkheid. Waarom ik weer? Waarom staat het geluk mij weer niet toe? Kan ik het überhaupt nog aan? Ja, de wens is daarvoor te groot...
Deze week heb ik nog vrij, daarna moet de draad weer opgepakt zijn.