16 weken echo: het is een.......

Stiekem (was er trouwens best open over) wilde ik graag een meisje. Van allebei één, dat is altijd mijn ideaal geweest. Inclusief een kast vol broekjes, jurkjes, rokjes, tuniekjes en maillotjes. En (voor mij nog belangrijker) een huis vol mannen voelt voor mij als 3 tegen 1... Ook manlief vond het voor de afwisseling het leukst als onze tweede een meisje zou zijn.

Afgelopen nacht ontzettend naar gedroomd. Ik droomde dat ik een echo kreeg. Het bleek een jongetje en ik was heel erg teleurgesteld. Daarna kreeg ik weer een echo van iemand anders en toen bleek dat de baby dood was. Ik werd huilend wakker. Nadat ik mezelf ervan overtuigd had dat dromen bedrog zijn en deze baby heus niet dood was bleef er wel een zweem van schuldgevoel hangen. Zou ik dan echt niet blij zijn met weer een jongetje?

De dag kroop tergend langzaam voorbij. We hadden ook niemand over deze echo verteld. Om 16 uur mochten we ons melden. Het eerste contact: een heerlijk beweeglijke baby én een kloppend hartje. Poehee, hij/zij leeft! Daarna ging de echoscopist even rustig alles af. Armpjes, beentjes, kijk, handje bij de mond. Ruggetje goed, twee keurige hersenhelftjes... "Ehm", vroeg manlief enigszins ongeduldig, "hebt u al gezien wat het is?" Na het goede nieuws dat alles op de juiste wijze op en aan ons kind lijkt te zitten ging ze op zoek naar de zone tussen de beentjes. Het was even zoeken naar de juiste hoek, maar de beentjes zaten niet tegen elkaar. Zelf konden we er geen chocola van maken, maar de echoscopist was heel zeker van haar zaak: "Kijk, die twee streepjes... het is een meisje!"

We zijn dolgelukkig! Wat een geweldig nieuws! Een gezond meisje in mijn buik! Onwerkelijk wordt iets werkelijker en het voelt zo bijzonder! Het licht schuldige gevoel zet ik maar gewoon van me af. Natuurlijk zou ik ook blij zijn geweest met een jongetje, al had ik er misschien wat meer aan moeten wennen. 

Meteen na het nieuws zijn we naar de dichtstbijzijnde babywinkel getogen. Hip jurkje en pakje voor onze kleine meid gekocht. En trouwens ook meteen een mooie aanvulling gekocht op mijn zwangerschapskleding-collectie. Een nette zwarte broek en blouse voor werk, een shirt en een gaaf jurkje. 

Nu komt de grote uitdaging: het geheim houden. Nou ja... tot Kerst, dus je zou denken dat dat wel moet lukken. Ik ga morgen twee paar roze babysokjes kopen. Die pak ik in en leg ik bij beide families onder de kerstboom met een vraagteken erop. Ben benieuwd wie het pakje durft open te maken en het geheim ontdekt: bij beide families de eerste kleindochter op komst!