Hondsmoe maar dolgelukkig

Na twee onrustige nachten leek het erop dat het in de nacht van zondag op maandag, 40.3 weken zwanger, eindelijk doorzette. Ik werd wakker van een ferme kramp, zo begon het de andere bevallingen ook. Een paar uur later zat er echter nog steeds geen regelmaat in, laat staan dat de weeen beduidend krachtiger waren geworden. Wel had ik inmiddels vocht- en bloedverlies, waarop ik toch maar besloot het ziekenhuis te bellen. 

We moesten komen en voor de zekerheid ook de tas meenemen omdat ze verwachtte dat ik moest blijven. Nadat m'n man de kinderen naar school had gebracht vertrokken we richting het ziekenhuis. Eenmaal daar werd ik aan het ctg gelegd waaruit bleek dat ik inderdaad weeen had, maar deze te onregelmatig en niet krachtig genoeg waren om mee te bevallen. Bij het toucheren bleek ik pas op 2cm te zitten, er was dus wel wat gaande maar echt veelbelovend was het niet. We werden voor anderhalf uur op pad gestuurd. Als ik daarna wat opgeschoten zou zijn mochten we blijven, zoniet, mochten we weer naar huis. 

Eerlijk gezegd was het allemaal wat ontmoedigend na dagenlang gerommel en ging ik er al vanuit dat we twee uur later weer in de auto naar huis zouden zitten. We zijn eerst wat gaan ontbijten in het restaurant en daarna pas een rondje gaan lopen. Maar eenmaal terug aan de monitoren bleken de weeen toch wat frequenter te komen. Ze waren ook wat sterker, maar nog steeds niet pittig te noemen. Tot mijn grote verbazing bleek echter tijdens het toucheren dat ik bijna 2cm opgeschoten was in anderhalf uur tijd. We mochten zowaar door naar de verloskamer!

Toen werd het een beetje onwerkelijk allemaal. Was dit het nu? Serieus? Na al die maanden naar het einde van de zwangerschap toegeleefd te hebben? Ik heb de seconden, minuten, uren, dagen wat weggekeken de afgelopen maanden. Het kon me al die tijd niet snel genoeg gaan en nu stonden we er ineens.  

Al vrij snel werd ik weer aan het ctg gekoppeld, maar wel (op mijn verzoek) op zo'n manier dat ik rond kon blijven lopen. Dat was belangrijk voor me. Bij de bevalling van de meiden moest ik op bed blijven en had ik al relatief vroeg in de ontsluitingsfase dat ik geen kant meer op kon om de weeen op te vangen. Dit keer wilde ik erg graag zonder pijnstilling bevallen omdat het bij Ize zo snel is gegaan dat ik na haar geboorte nog helemaal suf was van de medicijnen terwijl ik er amper profijt van heb gehad. Bovendien wilde ik het graag mentaal bereiken om te kunnen bevallen zonder pijnstilling, het vertrouwen in mezelf hebben dat ik het (aan)kon. 

Na een kleine twee uur in de verloskamer kwamen ze m'n vliezen breken. Qua centimeters was ik niet veel opgeschoten, maar de weeen waren in de tussentijd wel toegenomen in zowel frequentie als intensiteit. Toen m'n vliezen eenmaal gebroken waren kwam er pas echt regelmaat in en begon het echte werk. Rond dezelfde tijd kreeg ik een berichtje binnen van mijn lieve bb vriendin die me net even dat extra duwtje in de rug gaf om vertrouwen te hebben en de weeen over me heen te laten komen. Ze had het niet beter kunnen timen :).  

Het is tot op het laatste stukje gelukt me over te geven aan de weeen en de pijn over me heen te laten komen. Op het eind was het zwaar, helemaal toen het hoofdje stond en ik niet mocht persen tot de volgende wee, maar het is gelukt en hoe! Rond de klok van half 6 was hij daar dan eindelijk, onze Sem <3.

Inmiddels zijn we alweer bijna twee weken verder als nieuwbakken gezin van 6. Wat een rijkdom joh, allemachtig. Wie had dat ooit gedacht! Ik ben blij dat ik niet meer zwanger ben. Blij dat het is gelukt te bevallen zonder pijnstilling.En simpelweg straalgelukkig met onze jongste aanwinst! Hij is die 9 maanden afzien meer dan waard geweest.