Standje chill

De afgelopen week is een beetje een rare week geweest. Van het helemaal gehad te hebben met zwanger zijn tot niet hopen dat het 'nu' begint want dat gekramp komt me nu even heel slecht uit. 

Ook kijk ik evenveel uit naar de bevalling als dat ik er tegenop zie. Ik wil heel graag dat het begint, maar die laatste centimeters voor het daadwerkelijk bevallen... nee, daar zit ik niet om te springen. Tegelijkertijd zijn er momenten dat ik weer niet kan wachten tot ik hem gezond en wel in m'n armen heb, dat alles achter de rug is. 

Maar voor nu zitten we nog in de wachtmodus. Want niet alleen ik, ook mijn man en kinderen vinden het weleens tijd worden haha. Elke dag dichterbij  de max van 42 weken ervaar ik als een stukje spannender. Het kan nu echt elk moment gaan gebeuren. Hoewel de verwachting is dat de kleine man zich ergens rond de 40 weken aandient, net zoals zijn broer en zussen, hoeft dat niet het geval te zijn. Een poging de boel wat eerder op gang te helpen door te strippen is mislukt; te weinig ontsluiting. Volgende week heb ik weer een afspraak, dan volgt poging 2 als het nodig is. Wel ligt de kleine man al helemaal ingedaald. 

De afgelopen dagen ben ik druk bezig geweest de chill knop weer aan te krijgen.. Het kan tenslotte gewoon nog 3 weken duren. En 3 weken lang de gezonde spanning van de 'bevalling kan elk moment gaan beginnen' volhouden gaat me niet lukken. Daar heb ik de energie simpelweg niet meer voor. Dus probeer ik het allemaal maar los te laten. Als het komt, komt het, ook als dat me even niet uitkomt.