IJsklontjes, roze gips en besef

Het is al weer even geleden (sinds de laatste inhoudelijke blog) en dat is niet zonder reden. In de herfstvakantie kwamen we erachter dat we eind juni 2016 ons vierde kindje mogen verwachten. En daar had ik me niet op voorbereid. Al snel stak daarna de extreme misselijkheid weer de kop op en ik wou er gewoon niet aan. 

Ik had -om meerdere redenen- al de nodige moeite het nieuws te laten bezinken en door de beroerdheid voelde ik me helemaal niet zwanger, alleen maar ziek. Ook het zien van een vaag grijs hompje met kloppend hartje hielp niet, zelfs niet toen het hoofdje en rompje duidelijker te onderscheiden werden. Belachelijk, want diep in mijn hart had ik al zo vaak op toch nog een vierde wondertje gehoopt. Nu was het zover, maar de blijheid was ver te zoeken. Niet dat ik niet uitkeek naar de komst van dit kindje, het was puur de zwangerschap die ik niet zag zitten. Niet mentaal onvoorbereid, niet op deze manier, niet nu. Voor iemand die veel aspecten van het leven op een relaxte, soms op het lakse af, manier benaderd kan ik op andere vlakken een ware controlfreak zijn.  

Terwijl mijn man langzamerhand aan het uitmesten sloeg om de oude babyspullen op te zoeken en ongebruikte spullen te ruimen zodat we meer ruimte in huis krijgen, viel Ize van de trap af. Vanaf precies dezelfde trede als haar broer twee en een half jaar eerder. Gelukkig eindigde het dit keer niet met een ziekenhuisopname en flinke hersenschudding, maar wel met een op twee plaatsen gebroken polsje, die nu gesierd wordt door een dikke laag gips met een mooi roze kleurtje eromheen. Binnenkort is de woonkamer aan de beurt voor een kleine verbouwing, een nieuwe trap inclusief.   

Maar goed, dat duurt nog even. Eerst het hier en nu. Vanochtend hebben we de nekplooimeting gehad. De uitslag heb ik nog niet binnen, maar de echo zag er prima uit. Een klein mini mensje, die heerlijk lag te bewegen. We zagen benen, voetjes en teentjes die duidelijk te onderscheiden waren. Er zwaaide een handje met vijf vingertjes voorbij en een eigenwijsje neusje ging arrogant de lucht in toen mijn overbuurvrouw -tevens echoscopiste- aangaf dat uk niet meewerkte aan de meting. De overbuurvrouw vroeg hoe het nu ging. Ik heb geantwoord dat het sinds een dag of twee lijkt dat ik me wat beter begin te voelen. Ik zei het voorzichtig, uit angst het anders te jinxen, maar als het zo doorgaat verwacht ik de dagelijkse dosis emesafene binnenkort af te kunnen bouwen en het niet meer nodig te hebben om ijsklontjes te eten omdat drinken moeizaam gaat.  

We gingen weg met twee nieuwe plaatjes van ons spruitje met het eigenwijze snuitje en de mededeling dat ze verwacht vanavond de uitslag binnen te hebben. Eenmaal thuis drong het dan eindelijk tot me door. Het is allemaal echt aan het gebeuren. Ik ben zwanger van onze vierde, wat gaaf!!!