De Piet met de roe

Vroeger, heel vroeger, toen ik zelf nog kind was kwam ik vaak bij mijn oma over de vloer. Oma kon heerlijk vertellen over hoe het eens is geweest.

Ze is al een paar jaar dood, maar tot op de dag vandaag zie ik haar voor me zitten op die comfortabele beige leren bank vlakbij de open haard. Een heerlijke tijd. Ik weet nog goed hoe de geur van twee verse kopjes koffie met een vleugje kaneel de knusse huiskamer vulde. Mijn glaasje limonade ging meestal in 1 teug op, evenals het koekje. Geduld was niet mijn schoonste zaak.

“Vroeger ging dat wel anders”, zei oma dan. “Toen hadden ze niet zoveel in overvloed”, vulde opa aan. “Je moest zuinig zijn met wat je had, zelfs met Sinterklaas.' Tegenwoordig bij uitstek een tijd van verwennerij en overdaad.

Heel, heel lang geleden als de goede Sint vergezeld door een enkele zwarte Piet in het land was, mocht oma als kind samen met haar broertjes en zusjes ook haar schoentje weleens bij de houtkachel zetten. Net als wij nu schoentjes mochten zetten. Alleen hadden mijn broer en ik vroeger geen kachel thuis. Dat gaf niks hoor, want de goed Heiligman en de zwarte Pieten wisten gelukkig ook hoe achterdeuren werken. Oma kreeg nooit veel, en als ze wat kreeg was het meestal iets wat ze nodig had, maar ze was er altijd blij mee. 

Oma begreep ook heel goed hoe spannend de intocht van Sinterklaas was. En al helemaal hoe spannend het was of alle zwarte Pieten de weg wel konden vinden! Want in oma's vroeger waren er nog niet zoveel zwarte Pieten en dus ook nog niet zoveel cadeautjes als wij nu kregen. Ze hadden simpelweg de mankracht niet. Bovendien waren er gewoon niet zoveel cadeautjes om weg te geven. Zelfs niet als de kinderen heel, heel lief waren geweest. Vroeger was het zelfs nog een stukje erger dan dat. De zwarte Piet bracht niet alleen snoepgoed mee, maar ook een roe. En als er kinderen niet lief waren geweest, konden ze een pak slaag van de zwarte Piet verwachten. Vroeger kwam de roe niet alleen mee voor de show.

Haar blik werd serieuzer, maar oma's ogen verraadde enig plezier toen ze de schrik in mijn gezicht zag. En terwijl ze verder vertelde over hoe steeds meer zwarte Pieten door de jaren heen Sinterklaas te hulp kwamen en steeds meer kinderen cadeautjes kregen, had ik de grootste moeite het beeld van de boze Piet die slaag uitdeelt te verbannen. Laat ik nou niet de braafste zijn geweest. Vroeger dan heh. 

Maar het schrikbeeld van de Piet met de roe ben ik eigenlijk nooit helemaal kwijtgeraakt. En toen gisteren tijdens de intocht een grote zwarte Piet op me afstapte, z'n vinger ophief en met indringende blik plagerig zei: “Jij bent stout geweest heh.” , moest ik toch even terugdenken aan wat dat in oma's tijd had betekent...

En dat, dat is het enige kwalijke van zwarte Piet wat ik in al die jaren, in al die vertellingen, tijdens alle Sinterklaasfeesten, mee heb gekregen. Niks geen discriminatie, racisme of ander onrecht. Enkel die verrekte Piet met de roe.