Hij heeft voor het eerst gehuild

Alles leek als altijd te gaan. We liepen het kleine gebouw in, hebben samen de spulletjes opgehangen en zijn samen de peuterspeelzaal binnengelopen. Niks aan de hand. Jay gaat aan tafel zitten waar een paar andere kindjes al aan een kleurplaat waren begonnen en ik mocht zelfs nog even meetekenen van meneer. Hele eer, want normaal mag dat niet. "Zelluf doen!" komt er dan op eisende toon, kompleet met een waarschuwende blik, uit het 2,5 jarige smoeltje :-).  

Ok. Alles goed, dus ik maak me klaar om weer weg te gaan. M'n meisje zet ik weer terug in de buggy, draai me om naar Jay en verwacht een voorovergebogen ruggetje met een blond hoofdje ijverig boven een tekening te zien hangen. Maar geheel onverwachts kijk ik naar een pruillip, verdrietige blik, rood aanlopend gezichtje en steeds groter wordende waterlanders! Zodra onze blikken kruisen komt ook het volume op gang.  

Ik heb hem opgepakt, een lekkere stevige knuffel en kus gegeven en hem vervolgens overgegeven aan Marja, één van de juffen. Gelukkig liet hij zich makkelijk overgeven, dus ik ben er maar snel vandoor gegaan. Tegen de tijd dat ik de deur van het gebouw achter me sloot hoorde ik hem al niet meer.

Goh zeg. Dat ik dat nou nog een keer mee mag maken met Jay. Hij heeft in al die 31 (bijna 32 alweer) maanden van z'n leven nog geen enkele keer ook maar een kick gegeven als ik hem ergens achterliet, niks nada noppes. Totaal geen interesse in mama die weggaat. Het is dan ook echt erg, echt vreselijk egoïstisch, dat ik me toch een beetje blij voel terwijl ik het helemaal niet leuk vond dat 'ie zo reageerde. Wat doet het moederschap toch rare dingen met je :-).