Roan is 9 maanden

Ik schrijf gaag elke maand de dingen op die Roan heeft bijgeleerd, of nog beter kan dan tevoren. Ik vind dat het deze tijd erg snel gaat: Roan leert aan een recordtempo bij, hij is erg leergierig, overal in geïnteresseerd en zijn handjes zijn vliegensvlug om alles vast te nemen wat maar in zijn buurt komt.

Roan klapt in zijn handjes, slaat speelgoedjes tegen elkaar, zingt mee met 'klap eens in de handjes', zwaait en zegt 'dada' naar personen en voorwerpen en kan daar helemaal door geobsedeerd zijn. Roan sorteert blokjes in zijn werkbank: begrijpt dat bepaalde blokjes ergens in passen, kan het nog niet zo goed coördineren maar weet het wel, en haalt de gevallen blokjes weer uit de lade eronder. Hij begrijpt dat voorwerpen niet zomaar 'verdwijnen'. Hij speelt graag het kiekeboespelletje met mama, maar gooit zijn speelgoed ook graag achter zich waarna ik of papa het speelgoedje weer tevoorschijn tover. Hij weet dat als hij ergens op drukt er een geluidje uitkomt en vindt dat leuk en grappig. Hij volgt onze vinger wanneer we wijzen, en kijkt naar de kippen in de tuin wanneer ik 'kippen' zeg. Hij luistert nu ook heel duidelijk naar zijn naam, weet wanneer we hem roepen.

Hij zegt 'mama': tegen mij maar ook tegen papa, en hij zegt het vooral wanneer hij iets wil, gepakt worden, een propere luier, samen spelen, ook vaak wanneer hij droevig is. De laatste week zegt hij ook vaak 'papa', hij begint te begrijpen dat wij mama en papa zijn. Soms zegt Roan onverwacht een woordje dat hij dan later nooit meer herhaalt, zo zei hij 2 maal 'Bumba' terwijl we naar Bumba op dvd keken. Ook zegt hij me plots na, maar zegt dat woordje later niet meer. Eén keer was erg grappig, toen zei hij 'kapoen' net nadat ik kapoen tegen hem had gezegd, en iedereen had het gehoord: ma, pa, Jo, papa,.... we moesten allemaal erg lachen. Maar vanmorgen tijdens het aerosollen zei ik: 'het is bijna gedaan' waarop Roan het kapje wegtrok en zei 'edaan'. Hij is erg talig en erg communicatief. Hij maakt heel goed duidelijk wat hij wil en niet wil, en hij is erg temperamentvol.

Roan zijn karaktertje: vrolijk maar ook gevoelig, een ventje met een sterke wil. Hij weet wat hij wil en weet hoe hij het verkrijgt. Als hij niet wil slapen, slaapt hij niet en ik maak er geen gevecht van door hem te laten wenen in zijn bedje, dat heeft geen zin. Als hij niet wil drinken, drinkt hij niet. Roan is een knuffelkonijntje: hij zoent en bijt  en pruttelt graag tegen mijn wangen, en hij doet dat ook bij anderen. Hij toont graag zijn liefde, dat vind ik erg knap van hem. Hij wordt ook erg ongeduldig, kan moeilijk wachten, en dat is iets dat ik hem toch hoop te leren: geduldig zijn, zacht zijn... Roan is eigenlijk bijna nooit bang. Hij is vooral erg nieuwsgierig/avontuurlijk en vrolijk/lief, en als hij zijn zin niet krijgt is hij boos. Hij lijkt een stevige kerel die wel tegen een stootje kan. Hij gaat graag op ontdekking, en zoekt prikkels op, maar dat gaat ten koste van zijn slaap, hij krijgt ze niet op korte tijd verwerkt merk ik.

De grootste gebeurtenis deze maand was zijn longontsteking en bronchiolitis, en zijn ziekenhuisopname. Roan is erg flink geweest, is nog steeds niet bang van dokters (ondanks bloedafname, radiografie en verschrikkelijke kinesitherapie) maar is wel aanhankelijker geworden t.o.v. mij. Als ik er ben verandert hij soms in een klein zeurtje, wil dan dat ik bij hem ben en met hem speel en knuffel. Soms is hij braaf aan het spelen en plots ziet hij mij en begint dan te zeuren. Hij is nu ook 3 weken niet naar de opvang geweest, ik hoop dat hij weer 'groter' wordt wanneer hij daar terug naartoe gaat. Maar ik geniet ook van zijn 'mama-periode'.

Ook op motorisch vlak leert hij veel bij: hij trekt zich nu op tot op zijn knietjes en dan tot op zijn voetjes, want hij doet niet liever dan staan. In zijn box wil hij nu alsmaar rechtop staan! Als we hem aan zijn handjes vasthouden stapt hij ook de kamer door. We zouden hem wel eens in een loopstoeltje willen zetten. Op zijn buik is hij veel beweeglijker geworden: hij tijgert, schuifelt achteruit, en zwenkt van hier naar daar, kruipt over ons heen wanneer we bij hem op zijn speelmatje zitten. Hij speelt nu niet meer zoveel op zijn speeltapijtje want dat is hem te klein geworden. Hij speelt op 2 tatami's die papa nog had van karaté. Het echte kruipen doet hij nog niet, maar we leggen hem toch nog veel op de buik in de hoop dat hij het alsnog zal doen, omdat het toch een belangrijke stap in de motorische ontwikkeling is - kindjes die niet kruipen leren bepaalde bewegingen minder goed.

Roan slaapt veel beter, soms zelf tot de wekker afloopt. Maar sinds hij ziek is geweest drinkt hij weinig. Daarom geven we hem soms toch nog een flesje bij als hij 's nachts even wakker wordt. Ik hoop dat hij snel weer beter gaat drinken, vaak komt hij niet tot 500 cc en soms zelfs niet tot 400 cc. Ik laat hem nu ook regelmatig uit een bekertje drinken (gewoon een open bekertje dat ik vasthoud, dat is goed voor zijn lipspiertjes), en hij doet dat goed maar na enkele slokken is hij het beu! We houden vol.

En Roan zijn derde, vierde, vijfde en zesde tand zijn aan het groeien, de 4 laatste allemaal bovenaan!

Ik blijf ten volle genieten van dit kereltje. Hij steelt iedereens hart, die man.