Roans eerste reisje: Normandië

We zijn 5 dagen naar Normandië geweest met onze kleine man. Het was zijn eerste reis, amper 6 weken oud.

Het was niet gemakkelijk. JL en ik zijn gewoon van allerlei dingen te doen, lekker te gaan eten combineren met uitstapjes en wandelingen, maar nu werd onze dag, ons ritme althans, door Roan bepaald. Voor hij gevoed werd konden we niets ondernemen, en we moesten steeds rekening houden met de volgende voeding. Eens we op stap waren was hij supermakkelijk, want in de draagdoek of reiswieg is hij altijd tevreden. Behalve wanneer we even wilden gaan zitten, wat drinken of eten, dan werd hij er zich bewust van dat hij ook wel wat wou….

De nachten waren zwaar. Roan slaapt nog steeds niet door, vraagt ’s nachts zelfs meer naar voeding dan overdag. En eens 4 uur, soms 2 uur is hij niet meer moe en moet iemand zich met hem bezig houden.

Het drukte erg op ons, de vermoeidheid – ik vind de vermoeidheid het moeilijkst en het vervelendste aan het hebben van een baby, niet zozeer de tijd die ik minder v oor mezelf heb.

Over 3 weken gaat Roan naar de opvang, de eerste week slechts enkele halve dagen. Ik heb het er moeilijk mee. Ik heb het gevoel dat hij er nog te jong voor is: hij heeft geen vast voedingsschema, eet niet steeds dezelfde hoeveelheid, kan nog moeilijk even alleen zijn, heeft veel aandacht nodig, en hij slaapt ook zelden in een groot blok, doet eerder kleine dutjes en liefst van al heel dicht bij mama of papa. Ik wou dat ik nog meer tijd had om hem wat meer regelmaat en structuur bij te brengen. Hij laat mij niet toe mijn structuur op te leggen. Op zich vind ik dat niet erg, als ik zou weten dat het ok is, maar ik ben bang dat hij in de opvang aan zijn lot zal overgelaten worden. Ik ben bang dat hij zal huilen en blijven huilen, iets wat JL en ik nu nog steeds vermijden.

Ik wil dat hij zich veilig voelt, en dat hij weet dat er altijd iemand is om hem te geven wat hij nodig heeft of om hem te troosten.

Ik geniet ervan met hem mijn dagen te beleven, al kan het soms zwaar zijn wanneer hij me niet toelaat mijn dingen te doen. Ik blijf nood hebben aan voldoende rust en slaap, maar ook praten, nadenken en schrijven over de dingen, reflecteren. Ik wil mijn tai chi weer opnemen en mediteren. En ik wil dat het huishouden min of meer in orde is. Dat allemaal gedaan krijgen met onze kleine man is niet gemakkelijk.

Maar ik geniet ervan mijn dagen met hem door te brengen en kijk niet erg uit naar terug werken, hoewel ik weet dat ik mijn werk op zich wel aangenaam zal vinden eens ik er weer aan begonnen ben. Ik neem me voor, en wil er goed over waken, dat ik het dit jaar erg rustig houd, dat ik echt niet te veel cliënten aanneem, zoveel mogelijk maar halve dagen werk.

Ik geniet zo van ons mannetje, onze Wolf. Hij is al een flinke kerel geworden, hij wordt groot, weegt al meer dan 5 kg nu, en is bijna 60 cm. Hij lacht veel, is  ’s morgens goed gezind en dan vertelt hij honderduit, maakt steeds meer geluiden, hoge stemmetjes, hij heeft een prachtige stem, die erg luid kan gaan. En hij is sociaal, lacht veel naar JL en ik, als we zingen, fluiten, muziek maken (JL speelt op zijn mondharmonica), als ik hem 100 zoenen geef, dat vindt hij ook leuk. We zien hem allebei zo graag!