Deel 2

Met 15 weken zwangerschap heb ik mijn zwangerschap bekend gemaakt.
Mijn man mas het er niet mee eens zoals je in mijn vorige blog heb kunnen lezen.

Een week later hebben wij het enigszins bijgelegd. Hij was nog niet blij, maar niet meer boos.
We wonen apart, en hebben sinds december een lat relatie. De scheiding was juridisch ook beter.

Mijn man was een enorme steun de laatste week. Hij begon aan het idee te wennen.

Ook vrijdag toen ik mij niet zo lekker voelde, en bloedverlies had. Maakte hij zich zorgen. Toen ik krampen kreeg is hij gelijk met vervoer naar mijn huis gekomen.
Ik heb mijn verloskundige gebeld met mijn onzekerheid.
Ze belde met de verloskamers en ik kon langskomen voor controle.

Op het moment dat ik mijn jas wilde aantrekken, voelde ik een plop. Daar was hij. Nog niet gezien, maar ik voelde het.

Ik kon alleen maar huilen. Eerst naar de toilet, zoveel bloed. Voor het eerst zag ik hem. Broek terug aan en strompelend naar de badkamer. Daar kon ik alleen maar huilen.
Mijn verloskundige belde, hoorde mij huilen en kwam er direct aan. Ze woont in de buurt.
Kindje losgeknipt. En hup naar het geboortecentrum.

Waarschijnlijk was hij met 14 weken al overleden in mijn buik, vandaar het lage gewicht.
Ik heb onder algehele
Narcose een Curretage gehad. Alles goed en wel. Mocht in de middag naar huis.
Zijn babyuitzet staat klaar thuis, ik vind het moeilijk te accepteren dat hij er niet meer is.

Ik mis mijn baby. Het liefst zou ik gelijk weer zwanger willen worden, ook al lijkt dat wellicht niet slim.
Het zal m niet vervangen. Maar het voelt als troost.

Ik ga iig even bijkomen, helen. Genezen.

Over 6 weken op vakantie naar Indonesia. Dat was vorig jaar al gepland, met mijn vader en oom.

Daarna kijken we verder.

Bedankt voor jullie lieve berichten.