Even van me af schrijven..

Dus.

Vandaag 15 weken en 1 dag zwanger. Maar amper kunnen genieten van mijn zwangerschap.
Eind november kwam ik erachter dat ik zwanger bleek. Ik schrok zo erg, dat ik het de eerste 2 weken aan niemand durfde te vertellen.
Dit was niet gepland. Na 2 weken maakte ik een afspraak bij mijn huisarts. Ik kreeg een echo en bleek 8 weken zwanger.

5 december was dat. Diezelfde dag vertelde ik het mijn man. Hij wilde het absoluut niet. Ik moest maar een afspraak maken bij de kliniek.
En dat terwijl ik die ochtend bij mijn huisarts nog volmondig had gezegd dat ik de baby ging houden.

Ik was verdrietig. Uiteindelijk maakte ik een afspraak. Voor volledige narcose in januari. Ik zou dan 12/13 weken zijn.

Mijn man was opgelucht. Het ging weg. Want de financiën waren niet top. De plaats was er niet en mijn depressieklachten en angststoornis.
Nee dat zou niet goed gaan volgens hem.

ik wilde dit niet. Achter zijn rug om maakte ik een afspraak bij de verloskundige en een termijnecho.
Ik was 9 weken. Te vroeg voor een termijn echo. En zou moeten terug komen.

Mijn man praatte zo op mij in, dat ik mijn afspraak met de vk had afgebeld en mij instelde op een abortus.
(mijn man en ik wonen overigens sinds 1 december apart om elkaar rust te gunnen)

De afspraak ging ik niet redden. Ik was de verwijsbrief vergeten. Gelukkig mocht ik de afspraak verzetten. 2 weken later.

Na de kerstvakantie was ik weer thuis. Ik had de kids op school gezet en ging op de bank liggen.
Ik wil dit niet. Ik wil geen abortus. Ik had de echo al gehad. Dit is mijn kind.

Ik belde de vk op, en vertelde mijn verhaal.
Woensdags had ik mijn echo. Bijna 14 weken. 4 dagen vooruit gezet.

Week later de intake van mijn vk.

Week later heb ik het mijn man verteld. Ik ga de baby houden.
Hij was niet blij. De scheiding was sowieso gepland. Met mediation wilde wij. Dit zal nu niet gebeuren.
Ik moet op zoek naar een advocaat.

Ik ben blij dat ik deze keuze heb gemaakt. Ik kies voor mijn kinderen. Mijn huwelijk was giftig! Ik maakte geen eigen keuzes.
Volgens mijn psychiater was mijn huwelijk de kern van mijn angstklachten.

Gister zou de afspraak bij de kliniek zijn. Ik krijg er buikpijn van. Dit is de eerste keuze die ik voor mezelf heb gemaakt en gelijk de beste.

Wordt vervolgd!