Wachten

Wachten, hoop en wanhoop beheersen mijn leven nu al ruim een jaar.... Eerst wachten op het herstel van mijn cyclus tijdens de borstvoeding.
Na 13 maanden was het eindelijk zo ver maar helaas wilde mijn lijf niet meewerken en werd ik veel te snel na de eisprong ongesteld elke keer.
Alles op pauzestand wegens een operatie die ik moest ondergaan. Voor deze operatie moest ik de borstvoeding ook stoppen en ik merkte direct dat mijn cyclus normaliseerde. Eerste poging na de operatie was raak. Helemaal blij natuurlijk en aftellen tot de eerste echo.
Deze was goed. Ondanks meerdere sterfgevallen in mijn directe omgeving en een pittig revalidatie traject zat ik op een roze wolk. Tot ik ineens bruine afscheiding kreeg... Het nam toe en met de termijn echo kregen we te horen dat het vruchtje al drie weken eerder, net na de goede echo, was overleden.
De miskraam kwam gelukkig snel op gang maar verliep zeer heftig waardoor ik in het ziekenhuis belanden.
Zeer verdrietig maar ik kon me troosten met het idee dat mijn lijf het wel wilde en het dus een foutje was bij het kindje. Daarnaast krijgt één op de vier vrouwen hiermee te maken dus nu was ik de pineut.
Lichamelijk enigszins hersteld belandt mijn lief voor een week in het ziekenhuis en weer een sterfgeval in onze directe omgeving. Het hield maar niet op.
Na twee bloedingen/ menstruaties vond ik 8 weken na de miskraam eindelijk een eisprong. De omstandigheden waren niet goed, ik was ziek, de donor was ziek en 12 dpo roze afscheiding. Ja hoor laat maar doorbreken dan.
Dag 15 op aandringen van mijn lief een test gedaan en deze was positief! Ik stond te trillen op mijn benen. Zou het ons toch gegund zijn? We mochten lekker snel op controle wegens de missed abortion en we zagen direct een mooi vruchtje met hartje maar ik werd wel een week teruggezet, van 7 naar 6 weken. Welkom stressmodus. Ik heb per maand maar één poging dus een week terug voelt zeer slecht.
Twee dagen later bloed... Zie je wel daar gaan we weer. 's avonds mochten we komen voor een echo en bang nam ik plaats. Maar een kloppend hartje! En het was goed gegroeid, nu lag ik nog maar 5 dagen achter op mijn berekening.
We hadden elke week een echo dus met 7 weken (volgens de echo) mocht ik weer. Weer ingehaald op mijn berekening, nog maar twee dagen verschil! En een heel mooi en sterk kloppend hartje. De verloskundige was vol vertrouwen en dat gaf mij en mijn lief veel hoop. Nu zou het goed komen.
Vijf dagen later weer een echo, we waren nu voorbij de termijn waarop het vorige keer misging. De verloskundige zou even snel kijken en dan de intake. Ik nam plaats en zag het vruchtje direct. Maar geen knipperlichtje... Dan maar inwendig kijken. Maar hoe ze ook keek, geen hartactie te bekennen. Hoe kan dit? Waarom weer? Exact dezelfde termijn...
Aangedrongen op pillen, ik ga niet weer drie weken zo rondlopen... De pillen hebben gelukkig hun werk gedaan. Wat was het moeilijk om die stomme pillen om te brengen! Je voelt je zo zwanger en dan ga je het afbreken. Wat als ze het mis hadden? Maar je weet dat het niet zo is, je hebt meerdere echo's gehad en steeds geen hartje. Het is zo alleen weet je lijf dat nog niet.
Nu wachten tot de hcg uit mijn lijf is (zwangerschapstest is nog steeds knalpositief) en hopen op een snelle eisprong. En me maar opladen voor poging drie. Ik weet nog niet hoe maar het moet maar. We gaan stug door.
In mijn ideale plaatje had ik nu al een baby van 4 maanden gehad... Ik weet het, het leven is niet maakbaar. Maar iedereen met wie ik de vorige keer zwanger was is of weer zwanger of hebben al weer een kindje (of 2!) en ik sta met lege handen en een lege buik.
Ik mag niet klagen, ik heb een prachtige dochter. Maar wat gun ik haar toch een broertje of zusje!