Afspraak gemaakt

Net de stoute schoenen aangetrokken en met knikkende knietjes de poli gyneacologie opgebeld om een afspraak te maken bij de 'favoriete' gyneacoloog. Deze man heeft echt hart voor het vak en ik heb het idee dat hij tenminste wel echt luistert naar wat iemand wil of niet wil. En hij was ook gelijk voorstander van Progesteron bij een volgende positieve test. Ik dacht ik probeer het gewoon om rechtstreeks de poli te bellen en niet weer eerst via de huisarts e.d. te moeten. Gelukkig was de telefoniste ook heel aardig en heeft ze direct een afspraak ingepland. Omdat ik er bekend ben en al zoveel miskramen gehad heb. Ik was even bang dat ze zou zeggen dat we het eerst nog langer zelf moeten proberen omdat de laatste curretage 'nog maar' in mei was, maar gelukkig kunnen we 30 oktober terecht voor een gesprek. Eerder was er ook wel plek, maar ik wil graag samen heen zo'n eerste gesprek over onze mogelijkheden en mijn vriend draait nu wisseldiensten en zit dan in de nachtdienst. Nu dus nog 1 hele cyclus afwachten en dan word er hopelijk iets in gang gezet voor een kindje van ons samen. Ik wil zo graag antwoorden. Wil heel graag weten of er vorig jaar met de onderzoeken ook getest is op het antifosfolipidensyndroom (want toen was het nog maar 2x mis gegaan en 1x bewezen). Dit onderzoek doen ze pas na meer dan 3 keer een (vroege) miskraam te hebben gehad las ik. En ik wil weten of we nog langer zelf moeten proberen of dat er andere opties voor ons zijn. Ik word februari 35 en ik voel de tijd dringen. We zijn al 18 maanden verder (en heel wat rondes want korte cyclus) zonder dat het ons iets gebracht heeft. In het weekend was ik echt heel verdrietig erover. Mijn lichaam die laat mij in de steek, ik heb elke maand veel last en het voelt alsof ik faal. Mijn vriend is altijd tegen vruchtbaarheidsbehandelingen geweest. Deels omdat hij nare ervaringen heeft in het ziekenhuis waar hij vroeger voor de dood weggehaald is bij een erge longontsteking, omdat hij wil dat het kindje van ons samen is zei hij en ik denk grotendeels ook uit onwetendheid. Toen ik hem vertelde dat ik er doorheen zat en dat er ook andere opties zijn en wat het allemaal inhoud heeft hij er heel goed over nagedacht. Hij heeft toen aangegeven dat we het maar moeten doen. De stap zetten naar de gyneacoloog en dan kijken naar wat de mogelijkheden zijn. En wie weet dan toch iui of iets dergelijks. Wat een last valt er dan van je schouders af zeg. Nu heb ik gewoon de rust dat we een afspraak hebben staan. En mocht het komende maand toch raak zijn dan zou dat alleen maar fantastisch zijn! *Dit is toch weer een hele blog geworden. Soms is het gewoon heel fijn om je verhaal te kunnen doen bij gelijkgestemden en mensen die je begrijpen. Ik heb hier veel goede vrienden en dat vind ik fijn! Familie begrijpt mij niet altijd zo goed.