Wanneer verdriet en geluk zich mengen...

Een tijdje geleden dat ik iets schreef... het waren dan ook drukke tijden. Eind december werd mijn grootvader ernstig ziek. Hij had deze zomer de strijd gewonnen tegen longkanker, maar ze vonden een uitzaaiing in zijn hersenen. Ze hebben chemo geprobeerd, maar de tumoren bleken onbehandelbaar. En dan weet je eigenlijk al dat het niet goedkomt... Toch wou ik het op dat moment nog niet beseffen. Hij liep gewoon rond, was af en toe wel wat verbaal agressief (dit had te maken met de vele medicatie en de druk op de hersenen door de tumoren), maar voor de rest kon je er nog goed een praatje mee slaan. Ik ging regelmatig op bezoek in het ziekenhuis en we hadden echt nog goede babbels. Toen ik begin februari langs ging op een zondagavond, was hij zoals altijd nog enthousiast me te zien. Al merkte ik dat het spreken wel moeiijker ging.

Op dinsdagavond kreeg ik telefoon van mijn ouders. De dokter had hen opgebeld met de melding dat de laatste fase begonnen was en dat ze niets meer konden doen buiten pijnbestrijding. Ik had die avond een lang gesprek met mijn man. Ik wist dat het afscheid naderde en stelde me de vraag of ik hem niet alles wou vertellen. Het geslacht, de naam,... Hij had er in al die weken veel naar gevraagd. Natuurlijk had ik zelf de wens om het geslacht niet te weten. Het was een innerlijke tweestrijd tussen een eigen wens en een wens van een ander. Voor mij voelde het zwaar om zelf het geslacht en de naam te weten, omdat ik het gevoel had dat ik op dat moment de hoop opgaf op genezing van mijn grootvader. Als ik het hem zou zeggen, gaf ik voor mezelf toe dat hij er na de geboorte niet meer zou zijn. Het besef om te weten dat ik hem nooit met zijn achterkleinkind zou zien, viel zwaar. Toch besloot ik om het geslacht te weten.

Toen ik op woensdagochtend langsging , was de klap zwaar. Hij lag in zijn bed, vastgebonden, happend naar adem. Maar zich wel bewust van alles wat zich rondom zich afspeelde. Een zeer confronterend beeld. Ik nam zijn hand en vertelde alles. Het geslacht, de naam. Hij legde zijn hand op mijn buik en ik voelde de reactie van ons kleintje. Harde schopjes en stampjes. Mijn grootvader brabbelde en reageerde onverstaanbaar. Een schitterend maar emotioneel zwaar moment. Op donderdagochtend ging ik terug langs en dan kreeg hij zelfs zijn ogen niet meer open. Er werd bij gewaakt 's nachts en op vrijdagochtend op 6 uur ging mijn deurbel. Mijn vader stond huilend voor de deur en ik wist dat het voorbij was. Aan de ene kant een bevrijdend gevoel, hij had veel geleden. Aan de andere kant onbegrip, waarom toch??? Waarom ben ik zo moeiijk zwanger geraakt? Waarom heeft hij zijn achterkleinkind nooit mogen zien? Was ik eerder zwanger geweest, had hij zeker nog die kans gehad. Spijt, schuldgevoel namen de bovenhand.

Aangezien we een heel kleine familie zijn (mijn vader is enig kind) heb ik de uitvaart voor mijn rekening genomen. Foto, muziek, teksten,.... alles ging in een roes aan me voorbij .Iedere dag ging ik op bezoek in het uitvaartcentrum. Gewoon, om te zitten bij hem. Te praten. Alleen met hem. Hem te bedanken voor alles, er te zijn voor hem... Hij heeft bij alle belangrijke stappen in mijn leven mijn hand vastgehouden, hij was er altijd voor mij. Ik had het gevoel dat het nu mijn beurt was. Mijn beurt om zijn hand vast te houden, hem daar niet alleen te laten liggen in een koude kamer. Ik heb verlof opgenomen op mijn werk om er ieder moment dat ik op bezoek kon, er te zijn.

En nu overvalt de leegte me. Het besef dat hij er niet meer is en dat ik hem nooit meer ga zien, ga horen, valt me zwaar. Kijken naar zijn foto op de kast maakt me verdrietig. Ik heb het gevoel even niet van mijn zwangerschap te kunnen genieten.