Ons verhaal

De eerste maanden zijn zwaar. Beetje teleurstelling iedere keer maar oh ja, het lukt niet bij iedereen direct hé?

Toen ik in mei een positieve zwangerschapstest in mijn handen had, kon ons geluk niet op! We liepen op wolkjes en waren dolenthousiast.

Eind mei kreeg ik een zware bloeding op mijn werk. Op de spoedafdeling van het ziekenhuis werd algauw duidelijk dat ik een miskraam had gehad. Verschrikkelijk... het gevoel dat je op dat moment hebt kan je niet omschrijven. Het werd een emotionele rollercoaster. Dat weekend gingen we dan ook nog eens op weekend met vrienden... Ik besloot snel terug aan het werk te gaan.

Toen ik midden juli nog steeds geen menstruatie had gehad na mijn miskraam, had ik zo het vermoeden dat ik misschien wel weer zwanger zou kunnen zijn. De positieve test toen was ongelofelijk. We wilden niet direct geloven dat we weer zwanger waren! Uit de bloedtest bleek dat ik 5 weken zou zijn. Ik kreeg natuurlijk strenge opvolging na mijn miskraam.

Toen ik later die week naar de gyn ging, had ze slecht nieuws. Ze zag niets in de baarmoeder en mijn bloedwaarden stegen te langzaam. Ht vermoeden bbz werd uitgesproken...  2 dagen later werd ik geopereerd en werd mijn rechtereileider weggehaald. De operatie verliep niet van een leien dakje en ik moest 3 dagen overnachten omdat ik zeer slecht was van de narcose.

Hier stond ik dan. 27 jaar, 2 maal zwanger geweest en  een eileider kwijt. Ik voelde me compleet mislukt. Het werd een zware verlofperiode en ik zag ertegenop om terug aan het werk te gaan. Heel veel collega's hebben kleine kinderen en praten daar constant over. De woorden 'nu is het uw beurt hé' vallen regelmatig... en niemand begrijpt hoe zwaar dat is. Aangezien ik in het onderwijs werk, moest ik terug beginnen eind augustus (vergadering). Normaal ga ik reeds midden augustus de klas opzetten, nu kon ik mijn werk niet voorbijrijden ... Ik lichtte mijn directie in over mijn operatie en de moeilijkheden die ik had om terug te beginnen werken. Gelukkig heb ik een zeer begripvolle baas en kon ik in de dagen na de vergadering de  collega's rustig inlichten.

Ik besloot niet bij de pakken te blijven zitten en door te gaan. Ik stortte me op mijn werk en na een maand kon ik niet meer. Huilbuien en teleurstelling alom. Ik en mijn man hadden besloten even te wachten met 'proberen' tot we naar New York vertrokken eind oktober...